Vandaag is weer zo’n grauwe grijze dag waarop ik alleen maar achter mijn bureau zit te werken en amper de tijd neem om te eten. Is dit nou het kleurrijke leven waarvan ik zo droom? Avontuurlijke me die in gedachten de mooiste avonturen beleeft, continu op stap is om nieuwe plaatsen te ontdekken, nieuwe mensen te ontmoeten, nieuwe dingen te zien? Ik pak de aantekeningen van gisteravond er bij en kan wel huilen. Allemaal grauw en grijs opgeschreven, wat moet ik hiermee? Zoonlief vraagt wat ik aan het doen ben en komt hulpvaardig met dingen aan die mijn vol gekliederde a-viertjes er in ieder geval iets kleurrijker uit doen zien. Dat geeft mij ook weer wat energie. Ik kom er wel, maar niet zo snel als ik wel zou willen. En misschien neem ik dan soms een omweg, so what? Het is mijn weg, en die loop ik lekker zelf, op mijn manier!

Voor…

Over lopen gesproken, de foto dat ik mijn eerste stapjes zette is nog steeds een van mijn dierbaarste foto’s. Hoe parmantig en zelfverzekerd ik daarop sta, veilig nog aan moeders hand, maar toch helemaal klaar om zelf de wijde wereld in te gaan. Blijkbaar was ik toen echt niet  zo bang om de eerste stap te zetten… Als ik die foto zie, weet ik het zeker: ergens zit die kern nog steeds in me, nu alleen nog alle twijfellaagjes eraf pulken. En dan nogmaals: gaan met die banaan! Niet voor niets heeft mijn zoon die erbij gelegd voor de foto 🙂

…en na!