Ode aan mijn moeder op Internationale Vrouwendag

Mijn moeder is geen Dolle Mina. Nooit geweest ook. Ik kan me haar niet anders herinneren dan met een schort voor, nijver poetsend, de was ophangend, etend kokend voor haar dierbaren. Zonder mopperen en zeker zonder zich een sloof te willen noemen. Want op alle foto’s van vroeger zie ik de stijl terug die mijn moeder nog steeds heeft: de haren netjes in de krul en de kleding fris gewassen en gestreken. Aan haar lijf geen polonaise. En zeker ook geen acties voor de rechten van de vrouw. Zonde van de tijd, dan kun je beter ramen gaan zemen.

Toch herinner ik me uit mijn jeugd (jaja, lang geleden) iets over een stakingsactie van/voor huisvrouwen. Op het schoolplein spraken we er druk over. “Doet jouw moeder daar ook aan mee?” “Nee, en die van jou?” We vonden het maar raar. Moeders hoorden thuis te zitten met een kopje thee en een koekje. Dat onze moeders wellicht ooit andere dromen hadden gehad of nog steeds iets anders wilden, we konden het ons niet voorstellen.

Zoekend op internet ontdek ik dat de bewuste staking op 30 maart 1981 moet zijn geweest. Toen gingen vrouwen massaal de straat op om te demonstreren voor het recht op abortus: baas in eigen buik! Ja, die slogan herinner ik me nog wel. En ook hoe verontwaardigd ik was dat de partij van mijn vader, het CDA, hier tegen was. We voerden er heftige discussies over, wat het vuurtje aanwakkerde van mijn nog steeds grote politieke interesse. Leuk om de kiem hiervan zo weer terug te vinden. En goed me te realiseren dat de vrouwen van toen niet voor niets hebben gestreden.

Maar op andere gebieden dan? Ach, wat hebben vrouwen tegenwoordig nog te zeuren? We mogen werken en zorgen, precies in de verdeling die we zelf willen. We krijgen alle kansen qua opleiding en werk en verdienen (bijna) hetzelfde als mannen of soms zelfs een beetje meer. Ook op veel hoge posities zitten vrouwen, toch? Ik daag je uit: noem er eens drie? Alleen op echt belangrijke posities hoor, niet namen van actrices of zo. Zie je, dat is nog best een klus.

En dan hebben we het nog niet eens over de positie van vrouwen van andere afkomst hier in Nederland of over vrouwen in het buitenland. Daar kunnen we best wat vaker voor op de bres springen. Laten we dat vandaag op deze   Internationale Vrouwendag eens doen. En daar ook de rest van het jaar wat vaker bij stil staan. Want anno 2017 is vrouwenemancipatie nog helemaal niet zo vanzelfsprekend als bijvoorbeeld mijn dochters wel denken. Laat ze om te beginnen maar eens leren ramen zemen. En dan praten we daarna verder over de rechten van de vrouw 😉

 

 

 

Een gedachte over “Ode aan mijn moeder op Internationale Vrouwendag

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.