De 11 leukste jongenscadeaus, voor als je 10 wordt!

Jongste zoon is 10 jaar geworden! Een hele mijlpaal en ook weer een hele klus om leuke cadeaus te verzinnen. Terwijl er toch genoeg te vinden is op het gebied van natuur, wetenschap en creativiteit, de belangrijkste trefwoorden bij onze zoektocht. Maar die 10 is zo’n magisch getal dat de cadeaus ook superfantastisch moesten zijn. Zijn we geslaagd? Oordeel zelf 🙂

Van papa kwam er eindelijk het zo vurig gewenste zakmes, met zelfs een klein zaagje erin. En nieuwe Crocs, zijn favoriete schoeisel, in een stoere camouflageprint.

Mama vond de tijd nu wel rijp voor het grote alomvattende boek Het raadsel van alles wat leeft. Daarbij een mooie set om zelf een mieren-aquarium te bouwen. Ben benieuwd wat  de mieren in onze tuin ervan vinden…

Van grote zus 1 een scratch wereldkaart (waarop je alle landen kunt wegkrabben waar je bent geweest) en een set om zelf een vulkaan mee te bouwen en te laten uitbarsten. Daar is de Etna vast niets bij…

Grote zus 2 twijfelde tussen twee dozen speelgoed die allebei genonimeerd waren voor Speelgoed van het Jaar 2016: de Stikbot Zanimation Studio waarmee je zelf animatiefilmpjes kunt maken of de 3d-doodler startset waarmee je in 3d kunt tekenen. Het Fantastic Beasts kleurboek moest er sowieso bij, iedereen is fan.

De knaller kwam natuurlijk van grote broer: een voetbaldoel met daarbij een voetbal van de favoriete club: hopelijk schieten ze die niet gelijk over de schutting heen… En dat elfde cadeau? Een hoesje voor om de mobiel die jongste zoon afgelopen zomer al had gekregen, alleen om Pokemon Go te spelen hoor! In de kleur rood, toch echt zijn favoriete kleur.

Nou, zijn dit magische cadeaus of niet? Of zou je iets heel anders voor je 10-jarige hebben gekozen? Laat het me weten, ik ben benieuwd!

Wat ga jij doen op de Dag van de Aarde?

Vorig jaar ging ik op de Dag van de Aarde (22 april) op pad om te zien wat er her en der in het land gebeurde. Naarmate de grote dag naderde, bleken dat steeds meer leuke evenementen te zijn: van toespraken van de duurzaamste Nederlander (met de toepasselijke achternaam Groen!) tot workshops wildplukken. Moeilijk kiezen, maar uiteindelijk werd het Kerkrade, Delft en Amsterdam. Wat ik dit jaar ga doen? Dat lees je later nog 😉

Voor mijn bezoekje aan Kerkrade moest ik al om 6 uur opstaan. De zon liet op dat tijdstip net haar gezicht boven de einder zien, wat ik beloonde met een welgemeende zonnegroet. Na een aards ontbijt van yoghurt met veel granen fietste ik bepakt en bezakt richting station, voorbereid op een langdurige treinreis naar het zuiden des lands. Geen straf, want zelfs in Amerika weten ze inmiddels hoe mooi Limburg is. Onlangs werd zelfs de Parkstad Limburg, waartoe ook Kerkrade behoort, bekroond met de prestigieuze Tourism for Tomorrow Award 2016, als beste reisbestemming ter wereld! De regio kreeg deze prijs vanwege de transformatie van grijs mijnbouwgebied tot boeiende toeristische bestemming met voor elk wat wils.

Astronaut
Dat dit geen loze praat is, kon ik zelf aanschouwen in het Columbus Earth Theater, pal naast het station in Kerkrade. Hier was ik uitgenodigd om een expositie te komen bekijken met NASA-foto’s van de Aarde in de loop der jaren, met als thema de gevolgen van de klimaatverandering. Vervolgens kreeg ik in de speciale bioscoopzaal (Europa’s eerste National Geographic theater) een film te zien waarbij het leek alsof ik a la astronaut André Kuipers door de ruimte vloog. De hele entourage – een reling van waarachter ik naar beneden kijkend een rond scherm zich zag openen, met een grandioos uitzicht op de Aarde – maakte dit tot een onvergetelijke ervaring. Helaas had ik geen tijd het aangrenzende Continium Discover Center te bezoeken, maar ook dit zag er zeer interessant uit. De moeite waard om nog eens terug te komen dus!

Zaadbom
In Delft was in het Rietveldtheater een Aards café georganiseerd. Een activiteit speciaal gericht op kinderen ditmaal, die onder meer workshops mochten doen zoals zelf een zaadbom maken of een schilderij van ‘natuurvondsten’. Activiteiten waar je beslist ‘vieze’ handen van kreeg, dus de volwassenen bleven bedremmeld aan de kant staan en keken toe hoe de jeugd zich voortvarend hierop stortte. Vooral kinderen van een nabijgelegen Vrije School bleek later, die als openingsact van de middag ook al met net zoveel enthousiasme en toewijding een prachtig lied over de Aarde hadden gezongen. Het evenement was een eenmalige activiteit, vertelde organisatrice Alice Koenen, maar gezien het succes is ze volgend jaar vast van plan weer iets met de Dag van de Aarde te doen.

Brievenbuspost
Ook Pakhuis de Zwijger in Amsterdam opende dit jaar voor het eerst zijn deuren voor geïnteresseerden in een viering van de internationale Dag van de Aarde. Zo’n honderd man waren net als ik af gekomen op (vooral) de vertoning van de spectaculaire nieuwe natuurfilm Les Saisons van de internationaal bekroonde filmregisseur Jacques Perrin, voorafgegaan door een aantal toespraken van wetenschappers, politici en jonge ondernemers. Die laatste groep pitchten interessante concepten om veel meer met de daken in de stad te doen (Rooflife), voor de stad van de toekomst (Urban Greeners), om gezamenlijk feesten te organiseren in de natuur (Fête de la Nature), om mensen te leren bijen te houden (Wellbeeing) en om met brievenbuspost bijzondere planten met een verhaal te versturen (MountGreen).

Spirit
En zo werd op 22 april niet alleen in Nederland, maar overal ter wereld onze kostbare aardbol extra in het zonnetje gezet en vertroeteld. Ook dit jaar gonst het al weer van de goede wensen en ideeën. Laten we die spirit vasthouden en er iedere dag weer een Dag van de Aarde van maken. Dat is de Aarde wel waard!

Wat ga jij dit jaar doen op de Dag van de Aarde? Wie weet komen we elkaar wel tegen 🙂

Passie voor Pasen

Pasen, vieren we dan het voorjaar, genieten we vooral van lekker eten of staan we stil bij het geloof? En in het laatste geval: wiens geloof dan eigenlijk? In deze stille week een mooie vraag.

Voor de meeste mensen is Pasen net zoals Kerstmis een familiefeest waarbij je verplicht met elkaar aan tafel moet zitten voor een uitgebreide brunch, bijna naadloos gevolgd door een omineus diner. Alhoewel in het voorjaar met lekker weer een barbecue gelukkig ook is toegestaan. De week voor Pasen wordt dan ook gevuld met het hele huis spik en span maken, inkopen doen, naar de kapper gaan, nieuwe kleding kopen… kortom: druk, druk, druk.

De laatste jaren zorg ik ervoor dat ik niet pas zondag, maar al donderdag klaar ben met alle drukte. Met het ademloos kijken en vooral luisteren naar The Passion begint voor mij al het paasweekeinde.  Het is een prachtig concept: het lijdensverhaal van Jezus Christus prime-time op televisie, met bekende artiesten die ons met behulp van mooie songs meenemen langs het Laatste Avondmaal, de Judaskus, de drie keer kraaiende haan bij Petrus en het gruwelijke ophangen van Jezus aan het kruis. Op Goede Vrijdag nog wel… Gelukkig weten we dat hij een paar dagen later weer uit de dood opstaat, toch een happy end 😉

Het is een daverende spektakel midden in die stille week en tegelijk een mooi begin van Pasen. Een feest dat voor mij eigenlijk tot voor een paar jaar geleden ondanks mijn rooms-katholieke achtergrond niet meer was dan de markering van het begin van het voorjaar. In mijn jeugd ben ik wel eens in de kerk bij een zogenoemde kruisgang geweest: een rijkelijk bewierookte tocht langs de schilderijen in de kerk die de lijdensweg afbeelden van Jezus Christus, voorzien van de nodige gebeden. Ik vond het nooit zo mijn cup of tea eerlijk gezegd. Terwijl ik het nu wel indrukwekkend vind hoe een meer dan levensgroot kruis bij The Passion door grote groepen mensen langs de straten van een stad wordt gedragen. Ieder heeft zijn eigen verhaal, zijn eigen redenen om hierbij te zijn, en juist dat maakt die tocht zo bijzonder.

Ik word dan ook kwaad als ik lees over een paar rooms-katholieke scholen die met Pasen het kruis in de ban doen, om de islamitische ouders te behagen… Afgezien van de vraag of die ouders hierom hebben gevraagd (zouden ze echt zo respectloos zijn?) ondergraaf je hiermee wel heel erg de grondslag van het christelijke geloof.  En daarbij: als The Passion alle geloven kan samenbrengen, moet dat op kleinere schaal toch ook kunnen? Ik zou zeggen: probeer het eens, met Pasen of bij een andere gelegenheid. En laat het me vooral weten: ik kom er graag verslag van doen!

Made with love

Handwerken en journalistiek, gaat dat samen? Nou, ik dacht het wel! De tijdschriften over breien en haken met name schieten als paddenstoelen uit de grond en ik schrijf dan ook al regelmatig voor deze en gene over dit onderwerp. Heerlijk hoe zo hobby en werk naadloos in elkaar overvloeien! Maar hoe  is het allemaal begonnen en hoe ben ik eigenlijk zo’n handwerk-ster geworden?

Het eerste lapje
Op mijn 8e jaar leerde ik breien, in wat toen nog de eerste klas van de lagere school heette, groep 3 nu. Ik weet nog goed hoe lastig ik het vond om het onder de knie te krijgen en hoe ik zat te ploeteren op mijn eerste lapje. In de wetenschap dat ik er zo zes moest maken, want uiteindelijk moest het een mooie speelkubus gaan worden. Gelukkig breide mijn vader stiekem ’s avonds een paar pennetjes mee. Alhoewel stiekem…  Aan zijn regelmatige steek en de toch net iets minder groezelige kleur van de gebreide ribbels kon de juf prima zien dat ik het niet allemaal zelf had gedaan. Maar gelukkig zei ze daar niets over 🙂

Modelbreister
Op mijn 15e breide ik me een slag in de rondte, zo te zien aan de vele foto’s van mezelf in zelfgebreide truien. Ik hield er zelfs een leuk bijbaantje aan over: modelbreister voor een grote breimodezaak in Arnhem. Iedere maand leverde ik een gebreide tui af die vervolgens mocht pronken in hun etalage, superleuk! De paar tientjes die ik daarvoor kreeg, spendeerde ik vanzelfsprekend gelijk weer aan nieuwe garens…

Breikriebels
Tussen mijn 20e en 30e lag het breien een beetje stil. Er waren niet zoveel handwerkzaken meer en tja: breien was eigenlijk gewoon ‘uit’. Pas toen er kinderen kwamen, kreeg ik weer de breikriebels. Niet dat ik nou dagelijks zat te breien, zoveel tijd had ik nou ook weer niet over met drie kleine kinderen, maar ze hebben allemaal wel een paar zelfgebreide dingen van me gekregen.

Hoofdredacteur
Na een opleiding styling was ik toe aan een switch in mijn carrière. Ik werd hoofdredacteur van een handwerkblad. Geen patronenblad, maar een vakblad over handwerken uit alle landen, van alle tijden, en in alle soorten. Met mijn 38 jaar was ik nog best jong voor die functie- veel lezeressen hadden al bijna het dubbele aantal jaren bereikt- maar aan mij de schone taak het blad en het lezerspubliek enigszins te verjongen. In die tijd (rond 2005) kwam de breibeweging Stitch&Bitch vanuit Amerika naar Nederland overwaaien waardoor breien weer helemaal hip werd. Niet veel later gevolgd door haken, dat ik als kind wel had geleerd maar nooit had toegepast.

Granny square boekjes
Hoog tijd dus om een haaknaald tevoorschijn te halen en daarmee (weer) iets te gaan doen. In een Flow vakantieboek las ik over granny squares haken en dat vond ik geweldig, vooral vanwege het feit dat je heel simpel in zo’n klein vierkantje met wat andere kleuren steeds een ander effect kunt bereiken. Het daagde me zo uit dat ik uiteindelijk de stoute schoenen aantrok en bij Forte Uitgevers vroeg of ik voor hen een boekje mocht maken over granny squares. Het werden er zelfs 2 (en een 1/2 als ik mijn bijdrage aan het kerstballen-haakboek meetel).

Yarnie
Na een korte episode als eigenaresse van een speelgoedwinkel keerde ik terug in de journalistiek en grappig genoeg komen de twee lijntje nu samen. Voor Simply Breien schrijf ik al sinds 2013 een rubriek met tips en berichtjes over breien en voor Breiclub.nl heb ik onlangs de eindredactie gedaan van het nieuwe tijdschrift Yarnie. Nu dat klaar is heb ik weer even tijd en vooral heel veel zin om weer meer te breien en te haken, nieuwe uitdagingen aan te gaan op dat gebied, wellicht weer een nieuw boekje te produceren (iemand een idee, roept u maar!), haakcadeautjes te maken etcetera.

Toitoi
De toitois voor mijn collega’s van SterAllures waren daarvoor een goede aanzet. Alhoewel een simpel patroontje was het toch een klus de welgeteld 32 roosje te haken, af te werken en tot een fraaie  sleutelhanger te transformeren. Met echter superleuke reacties tot gevolg. Waardoor ik me realiseerde: zie je wel, ik kan het wel! Breien en haken is veel te leuk om te doen en dat moet ik niet laten verpesten door smoesjes als: geen tijd, het wordt niet mooi, ik weet niet wat ik moet breien/haken. Als ik eenmaal bezig ben, vergeet ik namelijk alles om me heen en vind ik het heerlijk iets moois te maken. Dus mag ik best weleens trots over mezelf zeggen: ik ben niet alleen journalist maar ook een handwerk-ster!

Wil jij ook een handwerk-ster worden? Gewoon gaan breien of haken dus en doorgaan! Want hoe meer je doet hoe beter je er in wordt. Misschien ontdek je dan wel een nieuwe passie en geef je straks ook je eigen boekjes uit. Ik weet nog wel een goede correctrice hiervoor 😉