Weekoverzicht 1/2017

Maandag 6 februari
Wasdag van oudsher en nog steeds een lekkere dag om in en rond het huis te rommelen. Er valt altijd genoeg op te ruimen in een huis met zes personen. Op zich vind ik huishouden ook niet zo’n straf, ondertussen is er altijd wel gelegenheid om je gedachten te laten gaan over een en
ander, de blogchallenge waarmee ik bezig ben bijvoorbeeld.

Tussen alle bezigheden door schrijf en lees ik weer even lekker helemaal bij. Alhoewel ik nog geen vaste stijl heb ontwikkeld, voelt het goed om gewoon aan de slag te gaan. Dan gebeurt er tenminste iets op de site en gaandeweg ontdek ik dan wel wat het beste bij me past. Hopelijk komt er zo vanzelf wat meer structuur in 🙂

Een van de hulpmiddelen hierbij is het wekelijks publiceren van een weekoverzicht, zie ik op veel blogs. Enerzijds vind ik het saai om hetzelfde te doen, anderzijds lijkt het me leuk om op deze manier een soort dagboek bij te houden. Ik neem anders wellicht ook te weinig de gelegenheid te baat om stil te staan bij de blog en er regelmatig iets voor te produceren. Door het weekoverzicht heb ik dan in ieder geval een mooie stok achter de deur.

Dus besluit ik mede daarom ’s middags nog even naar het tuincentrum te fietsen. Ik wil lekkere grote kamerplanten in onze verder al zo groene, botanisch-romantische woonkamer. Maar het moeten natuurlijk geen gewone planten zijn, liefst wat bijzondere, nostalgische. Zoals het pannekoekplantje wat al een tijd in de vensterbank staat te pronken.  Ook hangplanten lijken me leuk, om aan de bakkerskast te hangen die we bij Xenos hebben gekocht en waar nu onze stereoapparatuur in staat.  Helaas niet geslaagd, dus volgende week nog maar eens proberen.

’s Avonds laat, na een spannende aflevering van de serie Blacklist te hebben gekeken, een papieren brainstorm gedaan voor mijn blog. Ideeën genoeg, mijn hoofd kookte er haast van over! Opschrijven luchtte op, nu nog een nachtje erover slapen en dan morgen verder met alle inspiratie.

Dinsdag 7 februari
Hard gewerkt voor Breiclub.nl, aan een nieuw tijdschrift dat binnenkort wordt gelanceerd. Alle teksten en patronen zijn binnen, dus aan mij de schone taak om hier met de rode pen doorheen te gaan. Dat kost altijd meer tijd dan je zou denken, zeker omdat er met een nieuw tijdschrift nog even goed moet worden nagedacht over de stijl: hoe het eruit gaat zien, hoe je de lezers gaat aanspreken en dergelijke. Maar gaandeweg begint het toch te borrelen en te bruisen en springen de leuke koppen en vlotte intro’s tevoorschijn op het beeldscherm. Met straks nog alle foto’s erbij belooft het een prachtig blad te worden.

Woensdag 8 februari
Vanavond is er een pr-vergadering van de musicalvereniging SterAllures waarvan ik al bijna een jaar lid ben. We repeteren hard voor de uitvoering van de musical De Klokkenluider van de Notre Dame in maart en daar moet nu de nodige promotie rond omheen worden gedaan. Ook voor musical-collega Petra ga ik aan de slag. Ik schrijf een leuk artikel over haar nieuwe praktijk Coach Petra en plaats  dat op een regionale nieuwssite, met een link naar mijn eigen facebookpagina. Erg leuk om te zien dat dit gelijk al zoveel gelezen en geliked wordt.

’s Avonds pannekoeken gebakken (nee, daar hoort geen ‘n’ tussen, ik gebruik de witte spelling). Die pannekoeken smaken extra heerlijk met de stroop die we altijd meenemen als we naar Zweden of Denemarken op vakantie zijn geweest. Vorig jaar zomer waren we in Italië, maar gelukkig had ik in augustus nog een persreis naar het IKEA-museum in Zweden, zodat ik toch de voorraad weer kon aanvullen.

Donderdag 9 februari
Al vroeg op voor een bezoek aan de Handwerkbeurs in Zwolle. Daar wordt het boek Mooi van Draad gepresenteerd waarvan ik de eindredactie heb gedaan. Dit soort klussen doe ik vaak, maar de auteur zie ik daarbij meestal niet. Dus is het extra leuk om nu met Nienke Landman op de foto te gaan.

Vervolgens ga ik lekker shoppen voor Yarnies, zoals het nieuwe tijdschrift van Breiclub.nl gaat heten. Naast garens en stof en dergelijke zijn er op de beurs namelijk ook allerlei andere spulletjes te verkrijgen die voor een handwerkster onmisbaar zijn, variërend van fraaie steekmarkeerders tot kunstzinnige mokken en nog veel meer. Ook voor netwerken is zo’n beurs heel handig. Ik heb afgesproken met een redacteur van Simply Breien die ik nog nooit hadden ontmoet, terwijl we beiden al jaren als freelance journalisten aan dit blad verbonden zijn. Ook spreek ik nog even met mijn ‘opvolgster’ bij Handwerken zonder Grenzen, het blad waarvan ik al weer een aantal jaren geleden hoofdredactrice was.

Vrijdag 10 februari
Vandaag wil ik eigenlijk een dagje offline zijn, omdat ik ook weer een druk weekend voor de boeg heb. Het lukt me echter niet iets creatiefs te doen, zoals de gordijntjes afhaken voor in het decor van SterAllures of verder gaan met de Mystery Blanket van Breiclub.nl. Dus ga ik toch lekker surfen langs leuke sites, op jacht naar leuke cadeautjes voor mijn verjaardag. Ben benieuwd welke ik krijg! In ieder geval is het eerste cadeautje door deze zoektocht al wel binnen: inspiratie voor een nieuwe blog.

Net op tijd klaar voor een avondje pizza en bankhangen bij The Voice, waar we graag met z’n allen naar kijken.

Zaterdag 11 februari
Al weer vroeg op vandaag, om half 6 maar liefst, om op tijd te zijn voor de fotoshoot van Breiclub.nl in Apeldoorn. Er is van 8 tot 5 uur een studio gehuurd en omdat er nog heel veel gefotografeerd moet worden, hebben we die tijd wel nodig. Ik kan bij binnenkomst gelijk aan de slag met het dekken van de paastafel en het assisteren bij het inrichten van een babykamertje. Leuk om zo weer even met styling bezig te zijn, dat is er na mijn opleiding veel te weinig van gekomen.

Tussen de bedrijven door zet ik een breiwerkje op voor onze hoofdredactrice, zodat ze straks iets leuks in handen heeft als ze zelf op de foto moet worden gezet. En ik help mee in de studio als het covermodel is gearriveerd, een vlotte meid die er ondanks het winterse weer duidelijk zin in heeft om een vrolijke voorjaarscover te schieten. Voor dit doel zijn tientallen bloemetjes gehaakt die we allemaal in haar haar parkeren, dat al liggend over de grond is uitgespreid. Een niet zo comfortabele en koude positie, maar aan de foto’s zie je dat totaal niet af!

Klokslag 5 verlaten we het pand. Voordat ik echter met bus en trein weer thuis ben is het toch al weer tegen achten. Gauw een hapje opgewarmde macaroni heten en dan met pen en papier  klaarzitten voor Wie is de Mol? Dit jaar zijn we er (as always) nog niet uit: is het nou Thomas of toch Jochem of wie weet Sanne of Ima of Diederik, nee, die zal het toch niet zijn? Ik hou driftig aantekeningen bij, maar of het zin heeft? We zullen zien…

Zondag 12 februari
Bij het opstaan worden we zoals bijna heel Nederland eindelijk verrast op een prachtig wit uitzicht: er is een dik pak sneeuw gevallen. Dat wordt lopen strakjes naar de repetitie van SterAllures. We gaan de hele dag werken aan de uitvoering, zodat die straks staat als een huis. Daarvoor moet er echter nog een hoop gebeuren. Zingen en dansen tegelijk is een kunst apart die nog niet iedereen, ook ik niet, altijd even goed beheerst. Maar gelukkig gaat het wel steeds beter. Door de grime en de kleding voel ik me ook al helemaal de volksvrouw die ik moet spelen in het stuk. Over een maand is het al zover!

Wel jammer om nu alle sneeuwpret te missen, want als ik laat in de middag naar huis loop is het volop aan het dooien. Gelukkig is manlief ’s ochtends vroeg al met Sky en de slee op stap geweest dus zij hebben hun portie in ieder geval gehad. En ach, wie weet valt er nog een keer een pak sneeuw, de winter is nog niet voorbij!

 

 

Eiffeltoren achter glas en grendel

Als journalist vraag ik het me de laatste tijd steeds vaker af: in hoeverre kun je nog bouwen op het nieuws als er iedere keer weer een nepbericht in omloop blijkt te zijn? Laatst nog Wilders met zijn foto waarin Pechtold tussen extremisten was gephotoshopt . Het kwalijke vind ik dan ook nog dat Wilders hier niet eens voor wordt aangeklaagd, maar dat het als een ‘fittie’ ofwel kwajongensstreek wordt afgedaan. Hallo, het is hier wel een volksvertegenwoordiger die de waarheid verdraait, kan dat tegenwoordig zomaar?

Blijkbaar wel. Sterker nog, er zijn tegenwoordig tig  sites waarop ‘het laatste nieuws’ met de nodige korreltjes zout wordt opgedist. Wat vervolgens uitentreuren wordt gedeeld alsof het echte primeurs betreft. Waarna mensen er hartelijk om moeten lachen als ze merken dat het nepnieuws betreft of erger nog: niets meer geloven van wat voor nieuwsbericht dan ook.

Zelf merk ik dat ik steeds vaker ga uitzoeken waar een nieuwsbericht oorspronkelijk vandaan komt. Op zich niet gek, maar ook wel weer vermoeiend als je eerst drie keer moet checken of iets ‘waar ‘is. Ook voor een journalist als ik is dat lastig. Zo geloofden veel mensen dit bericht niet over een nieuwe film met Harry Potter, waarin de oorspronkelijke acteurs ouders zijn van een nieuwe generatie tovenaarsleerlingen. En ook voor mij is de bron niet honderd procent te checken. Maar ik geloof het wel. Wishful thinking mag toch wel in dit geval 😉

Andere berichten blijven ongeloofwaardig, ook al zie je dat het overal als vaststaand feit wordt gepresenteerd. Zo schok ik vreselijk van het feit dat er blijkbaar een glazen muur gebouwd gaat worden rondom de Eiffeltoren in Parijs, om deze zo te beschermen tegen dreigend terrorisme. Ik poetste m’n bril nog eens schoon, maar het stond er echt. In de krant, en ook overal op internet. Hallo, een glazen muur, rondom de prachtigste toren van Parijs! What’s next: de Notre Dame? En dan rondom heel Parijs? Grapje toch zeker, maar nee… Soms is de werkelijkheid vreemder dan honderden nepberichten bij elkaar…

Wat vind jij hiervan? Check jij ook drie keer het nieuws voordat je het gelooft? Of neem je sowieso alles met een korreltje zout? Laat het me weten, ik ben nieuwsgierig 🙂

De leukste cadeaus voor als je 100 jaar wilt worden!

Volgende week ben ik jarig en dus zeuren mijn kinderen om een verlanglijstje. Nu zou ik natuurlijk heel flauw kunnen vragen om dingen als het huis een hele dag voor mezelf alleen en meer uren in de dag om alles te kunnen doen wat ik zou willen doen… Maar dit leek me praktischer: een Top 7 van leukste cadeaus voor als je 50 wordt…  en beslist van plan bent er nog een halve eeuw aan vast te plakken! Die tijd heb ik wel nodig om mijn bucketlist helemaal af te werken 😉

Op 1 de nieuwe iPhone 7: superhandig om onderweg alles te kunnen fotograferen, noteren en bloggen wat ik zie, hoor, ruik, voel, proef en beleef!

Op 2 de Burkely vintage laptoptas, in een kleur die er perfect bij matcht 🙂

Voor speciale foto-opdrachten een anologe fotocamera: de Praktica MTL 5 die ik ooit van mijn vader kreeg toen ik mijn diploma van de School voor de Journalistieke had behaald, maar die ik heb weg gedaan toen ik op digitaal overschakelde, zo dom… Hopelijk is er nog iemand te vinden die ‘m op zolder heeft liggen en er niets mee doet.

Ook zo heerlijk nostalgisch: een letterbord om leuke berichten op te zetten of iedereen z’n boodschappen op te laten noteren. Past wel mooi in onze industriële keuken. Of zal ik toch zo’n vintage letter Y vragen voor op mijn bureau?

Over letters gesproken: ik ben ze nog lang niet zat en wil ook weer mooi leren schrijven. Dit boek met pennenset lijkt me daarvoor een goed begin.

Omdat ik ook weer meer wil gaan handwerken (de handwerkbeurs van gisteren was echt inspirerend wat dat betreft): een DIY-pakket van Hooked, zo’n vloerkleed lijkt me wel wat.

En omdat ik nog wel eens vergeet te drinken als ik ademloos ergens rondloop (in het museum bijvoorbeeld) vond ik zo’n Dopper met Van Gogh print ook wel toepasselijk.

 

 

 

Waar blijft de nieuwe Yvonne?

Ik ben gek op tijdschriften en lees ze dus altijd en overal. Of het nu de nieuwe Flow is (mijn favoriete blad) of de Filatelie, het tijdschrift van de postzegelvereniging waarvan mijn man lid is. Ook de tijdschriften van de kinderen krijgen mijn onverdeelde aandacht. Zo mag ik graag de Donald Duck als eerste lezen (heerlijk, die actuele cover over Valentijnsdag!), lach ik mee om de moppen in de Kidsweek en leen ik regelmatig van mijn oudste dochter de Linda of Daphne’s Diary.

De liefde voor tijdschriften zat er al vroeg in. Mijn moeder las het katholieke tijdschrift Beatrijs en nu nog steeds opvolger Libelle.  Dat moet dus wel een van de eerste tijdschriften zijn waarmee ik in aanraking kwam (sorry mam, voor al die snippers…). Daarna volgden Bobo, Okki, de Donald Duck natuurlijk, Tina en nog veel meer. Toen ik op de School voor de Journalistiek een module Tijdschriftjournalistiek had gedaan was ik om: hier wilde ik in afstuderen. En later als ik groot was, zou ik bij Libelle gaan werken. Dat laatste is er nog niet van gekomen, maar op mijn cv staat inmiddels al een hele rij tijdschriften. En wie weet welke daar nog allemaal bij komen, ik ben nog lang niet met pensioen 😉

Naast artikelen schrijven voor al die bladen stel ik graag rubrieken samen zoals Yvonne breit… voor Simply Breien, een gadgetpagina en agenda voor Krant van de Aarde en shoppingpagina’s voor onder meer Yarnies. Grappig dat ik dit concept nog niet op mijn blog heb toegepast. Want daar zou ik best hetzelfde kunnen doen. Iedere week leuke shoppingtips geven bijvoorbeeld, een weekoverzicht maken, op onderzoek gaan naar een bepaald onderwerp of mijn keuze uit het nieuws presenteren. Ook evenementen aankondigen is een idee, een agenda maken, een kinderhoekje, teveel om op te noemen eigenlijk! Misschien moet ik daar maar eens een eigen tijdschrift mee gaan vullen? Op papier en/of online? Wat oud-hoofdredactrice Franska van Libelle kan, kan ik  ook! 🙂

Maar zonder gekheid, op deze blog gaat het vooral over mijn activiteiten op het gebied van journalistiek, bloggen, styling, fotografie en handwerk. Dus houd ik het voorlopig met rubrieken die hier mooi bij passen: een weekoverzicht (zodat ik toch steeds de blog in mijn achterhoofd heb bij alles wat ik doe), ook wekelijks een pagina met shoppingtips (kan ik lekker rondneuzen om de nieuwste trends op te pikken) en maandelijks een interview met een inspirerend mens uit mijn netwerk. Mmm, Petra Wiebenga van Studio Schrijf is wel een goede kandidaat daarvoor… Wat vinden jullie van mijn ideeën? Ik hoor het graag!

 

Nieuwe luxe

Rust, reinheid en regelmaat… Het waren gouden woorden toen de kinderen nog klein waren. Om 7 uur lagen ze in bed en daarna hadden manlief en ik een lange avond voor ons waarin we naar hartenlust creatief bezig konden zijn. Met schilderen, muziek maken, handwerken, schrijven aan verhalen en gedichten,  fotograferen, studeren, lezen… Te veel om op te noemen eigenlijk. Televisie keken we niet of nauwelijks, daar hadden we simpelweg geen tijd voor.

Gek hoe zo’n routine er ineens helemaal uit kan zijn. Nu vullen we onze dagen met werken – de kinderen zorgen ondertussen grotendeels voor zichzelf – en ’s avonds laat ploffen we met z’n allen op de bank om televisie te kijken. Meestal een serie of detective (Blacklist, Homeland, Follow the money), anders Netflix (Once Upon a Time, Elizabeth, The Hundred) of shows en programma’s als The Voice, Wie is de Mol… Enfin: keus te over. Tussendoor wordt er gerommeld met tablets en mobieltjes om even te stemmen op een kandidaat, een mail te beantwoorden, te appen met een vriendin of collega, wat te twitteren over van alles en niks, beetje kletsen met elkaar… De avond vliegt zo voorbij. Rond half 11 gaan ze eindelijk naar bed waarna manlief en ik nog wat dingen kortsluiten en dan ook al gauw naar boven vertrekken. Hooguit een paar bladzijdes lezen maar dan willen de ogen al niet meer. Morgen is er weer een dag.

Ik kan me soms verheugen op het moment dat ze allemaal de deur uit zijn en manlief en ik weer het rijk alleen hebben. Zouden we dan eindelijk toekomen aan al onze creatieve hobby’s? Of staan er dan weer andere dingen in de weg? Het stemt tot nadenken: waarom zijn we steeds met allerlei apparaten in de weer in plaats van lekker zelf de handen uit de mouwen te steken? Kunnen we al die apparaten niet gewoon een keer uitzetten? Zodat er tijd is voor andere dingen?  Creatief bezig zijn of een gezamenlijke activiteit? Zondags bijvoorbeeld? En wellicht moeten we er doordeweeks ook paal en perk aan stellen?  Hoe doen jullie dat? Lukt het om wel eens offline te zijn? Of is dat om met Flow te spreken inderdaad een onbetaalbare luxe? Ik ben benieuwd!

PS Oudste zoon is enthousiast dat we een weekendje weg gaan naar Eindhoven. Ik ben blij verrast, maar hoezo? “Er komt een nieuwe versie uit van Pokemon Go en dan kan ik als we daar in de stad rondlopen allemaal nieuwe figuren gaan verzamelen…”

 

De morgenstond heeft goud in de mond…

Het is zo’n spreuk die je weleens op een Delfsblauw tegeltje gebeiteld ziet staan of die wordt geborduurd op een mooie merklap. Maar er zelf naar leven…? Ik ben meer een avondmens, heb ik altijd gedacht, en ook nooit te beroerd om tot diep in de nacht door te werken als iets af moet. Dan is het namelijk eindelijk stil in huis… Maar dat is het natuurlijk ’s morgens vroeg ook! Dus besluit ik toch eens de wekker op half 6 te zetten, zodat ik om 6 uur achter de computer kan zitten. Wie weet wat ik dan allemaal al af heb voordat iedereen naar school en naar werk moet.

Wonder boven wonder lukt het me de wekker niet te negeren en inderdaad op de gewenste tijd met een grote mok koffie naast me achter mijn bureau te zitten. Het voelt ontzettend stoer, tot ik me realiseer dat ik eigenlijk niet echt een spoedklus heb die vandaag af moet… Jammer, dat is meestal zo’n goede stok achter de deur. Dus wat ik ga nu doen: de mail, mijn blog, een nakijkklusje? Ik besluit tot het laatste. Redigeren is mijn vak, en dat vereist de nodige concentratie. Die ik met allerlei rumoer om me heen meestal niet lang heb. Dus ben ik blij met de heerlijke stilte van de vroege ochtend en werk vlijtig door tot half 8, als iedereen opstaat. Zoveel werk heb ik nog nooit in een paar uurtjes verzet! En ik heb dan straks als iedereen weg is ook nog een hele dag voor me. Die dan wellicht ook nog eens gevuld kan worden met andere dingen dan alleen maar werk 😉

Het voelt als een groot cadeau dat ik mezelf heb gegeven: een paar extra uurtjes in de dag. Het doet me denken aan het verhaal van J.K. Rowling die als bijstandsmoeder tot diep in de nacht doorschreef aan de succesverhalen van Harry Potter. Maar het doet me ook denken aan de challenges waarover ik weleens op de site So Chicken heb gelezen om inderdaad die paar uur vroeger op te staan en die waren geïnspireerd op het boek Morning Miracles. De tips daaruit kan ik nu goed gebruiken. Want het enige nadeel van vroeg opstaan is dat ik eerder naar bed moet om deze challenge te kunnen  volhouden… Dat weegt echter zeker op tegen het voldane gevoel dat je ervan krijgt. Nu nog beter plannen wat ik met die gewonnen uurtjes ga doen 🙂

PS De foto’s bij dit artikel zijn gemaakt tijdens onze rondreis door Amerika. Om de zon te zien opkomen boven de parken Bryce Canon (onder) en Monument Valley (boven) moesten we al om half 5 opstaan,  maar dat kostte gek genoeg geen enkele moeite!

Pietje Bell

Bij het opruimen vond ik een pakje kaarten van de krant waar ik dit jaar 30 jaar geleden (!) mijn eerste stappen zetten op het journalistieke pad: de Stem in Bergen op Zoom. Het was de tijd dat je als journalist leerde dat het nieuws op straat lag, en daar bracht je dan ook de meeste tijd door. Je ogen uitkijkend bij dat beroemde Brabantse carnaval bijvoorbeeld, interviews houdend (ik herinner me nog een boeiende zomerserie over bruine kroegen),  meeluisteren bij raadsvergaderingen (die ook altijd eindigden in zo’n kroeg…).  Net voor de krant zakte schreef je dan nog even snel je stukje en klaar was je weer voor die dag.

Een onvergetelijke tijd, waarin ik heb geleerd hoe belangrijk de regionale journalistiek is voor mensen. Want de krant werd gevreten. Wat er in stond was het gesprek van de dag. En zorgde de de dagen daarna vaak voor de nodige discussie, zowel binnenskamers als opnieuw in de krantenkolommen. Was er landelijk wat aan de hand, dan had dat vaak ook weer z’n weerslag op het plaatselijke nieuws. De handdruk van Reagan en Gorbatsjov, de Amerikaanse en Russische president die samen de kernwapenwedloop beëindigden, zorgde voor heel wat opschudding in de naburige gemeente Woensdrecht waar de aldaar gelegerde Amerikanen goed waren geïntegreerd. Dat leverde veel stof tot schrijven op. En de welverdiende titel van Europees kampioen van Nederland in 1988 zette de hele stad op stelten, ook weer een reportage waardig.

Als enige vrouw bij de redactie van de schoolkrant van de ook al weer 50 jaar oude SvJ in Utrecht

Het lijkt zo lang geleden, maar daarmee is het nog lang geen verleden tijd. Nog steeds zijn er regionale kranten en wordt er geschreven over nieuws dichtbij huis. Weliswaar niet meer over ieder kruimeltje dat er op straat ligt, en ook die raadsvergaderingen zijn al lang geen verplichte kost meer. Maar wat mensen doen, waar ze zich voor inzetten, wat er gebeurt, vlakbij huis, dat is nog steeds de kurk waar de regiojournalistiek op drijft. Het levert verhalen op waar lezers niet zonder kunnen, al denken  de krantenbazen daar soms anders over. Denk aan de recente beslissing van de Telegraaf om een flink aantal regio-journalisten op straat te zetten. Gelukkig komen niet alleen de journalisten zelf, maar ook de lezers daar tegen in het geweer. Wat gelijk mijn punt bewijst, dat ze dus echt het nieuws van dichtbij huis niet zouden willen missen.

Eigenlijk zou ik hier best wel weer graag weer mijn steentje aan bij willen dragen. Niet door bij een krant te werken, ook maar een saai kantoor tenslotte, maar wel door als een soort Pietje Bell de straat op te gaan en van mensen zelf te horen wat hun beweegt. Dat kan ik optekenen op deze blog, op nieuwssites publiceren (toevallig hier vandaag weer eens voor het eerst sinds lange tijd gedaan) of wellicht toch als freelancer aanleveren bij een echte krant. Want die echte krant, die gaat nooit verloren, daar ben ik van overtuigd!

PS Wil je ook de regionale journalistiek steunen? Dat kan via deze site en door een abonnement op de krant in je regio 😉

 

 

 

 

 

Eerste stapjes

Vandaag is weer zo’n grauwe grijze dag waarop ik alleen maar achter mijn bureau zit te werken en amper de tijd neem om te eten. Is dit nou het kleurrijke leven waarvan ik zo droom? Avontuurlijke me die in gedachten de mooiste avonturen beleeft, continu op stap is om nieuwe plaatsen te ontdekken, nieuwe mensen te ontmoeten, nieuwe dingen te zien? Ik pak de aantekeningen van gisteravond er bij en kan wel huilen. Allemaal grauw en grijs opgeschreven, wat moet ik hiermee? Zoonlief vraagt wat ik aan het doen ben en komt hulpvaardig met dingen aan die mijn vol gekliederde a-viertjes er in ieder geval iets kleurrijker uit doen zien. Dat geeft mij ook weer wat energie. Ik kom er wel, maar niet zo snel als ik wel zou willen. En misschien neem ik dan soms een omweg, so what? Het is mijn weg, en die loop ik lekker zelf, op mijn manier!

Voor…

Over lopen gesproken, de foto dat ik mijn eerste stapjes zette is nog steeds een van mijn dierbaarste foto’s. Hoe parmantig en zelfverzekerd ik daarop sta, veilig nog aan moeders hand, maar toch helemaal klaar om zelf de wijde wereld in te gaan. Blijkbaar was ik toen echt niet  zo bang om de eerste stap te zetten… Als ik die foto zie, weet ik het zeker: ergens zit die kern nog steeds in me, nu alleen nog alle twijfellaagjes eraf pulken. En dan nogmaals: gaan met die banaan! Niet voor niets heeft mijn zoon die erbij gelegd voor de foto 🙂

…en na!

Maandag wasdag

Ik ben een duizendpoot met duizend- en-één ideeën. Dus de opdracht van dag 6 van de blogchallenge is aan mij niet besteed. Brainstormen? Welnee, ideeën genoeg, ik zou er iedere dag wel honderd blogs mee kunnen vullen… Maar is dat wat ik wil? Nee, ik wil juist structuur aanbrengen in al die ideeën, zodat ik er ook echt iets mee ga doen. Want in de uitvoering blijft het nog weleens steken… En dan loopt mijn hoofd over alsof het een kapotte wastrommel is!

Die beeldspraak komt niet geheel toevallig uit de lucht vallen: het is maandag wasdag vandaag. En naast de was moet er ook het nodige in huis worden gedaan. Dat gaat echt even voor, maar in mijn achterhoofd blijft het rommelen. Dus klieder ik ’s avonds snel wat a-viertjes vol. Eigenlijk had ik een leuke blogkalender willen invullen, maar ach, daar passen ze toch vast niet allemaal op. En ook per dag heb ik al te veel ideeën om er met goed fatsoen eentje uit te kunnen kiezen om over te bloggen.

Het lukt me goed mijn interne criticus uit te zetten en niet te snel te oordelen, maar al gauw denk ik:Ja duh, dit is het lijstje dat je altijd opnoemt. Je wilt op stap, dingen doen, dingen leren, nou toe dan, doe het dan! En ga er dan over schrijven, zoals je steeds zegt te willen doen. Betrek er ook eens een keer anderen bij, die medeblogster bijvoorbeeld die ook vaker naar buiten wil, de natuur in! Maar het is al laat. Morgen nog maar eens goed verder nadenken en brainstormen, wie weet wat er allemaal nog meer uitrolt…

 

 

 

 

 

Zo heerlijk rustig…

Zondag rustdag… Ik ben het van oudsher gewend, maar ik vind het nog steeds lastig. Hoe doe je dat, niets doen? Zeker met deze blogchallenge wil ik toch door… Maar er zijn inderdaad thuis ook genoeg dingen om te doen. Dus rommel ik wat aan in de woonkamer, ga met manlief een rondje fietsen door onze woonplaats en duik weer thuis in een stapel woonbladen die ik nog uit moet lezen van mezelf… De doe-kriebels zijn er nog steeds 🙁

Toch blijf ik zowaar langer dan de geplande paar minuten zitten dromen boven mijn blaadjes. Ik kijk van de foto’s naar de ruimte om me heen en kom tot de conclusie dat dankzij ons harde werken van de afgelopen maanden er een heel andere, veel rustiger en gezelliger woonkamer is ontstaan. Het is nog niet helemaal af, maar het komt al aardig in de buurt … Alleen de boel nog wat verder aankleden en afwerken. Vooral de lege wand boven de bank stoort me.

Een lege wand is bijna net zo killing als een lege pagina, vandaar dat we er waarschijnlijk niets mee hebben gedaan. Maar nu kom ik toch dankzij lijfblad VT Wonen op een leuk idee: een historische afbeelding van onze woonplaats laten afdrukken op aluminium. Manlief vind het gelukkig goed en dus kan ik even later na het bestellen dan eindelijk heerlijk achterover leunen op onze nieuwe bank, onder een nu nog kale wand die echter binnenkort net zo mooi opgevuld zal worden als deze voorheen zo lege blog 😉