Rupsje Nooitgenoeg

Deze week is het Boekenweek: een mooi moment om eens in mijn eigen boekenkast te duiken. Ik stelde een Top-5 samen van boeken die ‘Typical me’ zijn.

1: Pippi Langkous – Astrid Lindgren
“Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan.” Die stoere uitspraak van Pippi Langkous is door de jaren heen steeds mijn lijfspreuk gebleken. Onbewust eigenlijk, want over in het diepe duiken denk ik nooit zo lang na, dat doe ik gewoon. En dus ging ik als 17-jarige naar de School voor de Journalistiek, was ik op mijn 23e eindredacteur van een huis-aan-huisblad in Rotterdam, liet ik me met 36 jaar omscholen tot stylist, werd ik nog ruim voor mijn 40e verjaardag hoofdredacteur van een vaktijdschrift voor handwerksters, opende ik als 42-jarige een speelgoedwinkel en ontdekte ik op mijn 49e het bloggen. Omdat ik het nu eenmaal leuk vind nieuwe dingen uit te proberen, omdat mijn nieuwsgierigheid onbegrensd is en omdat er nog steeds zoveel te ontdekken is in de wereld.

2: Werkwijzer voor journalistiek denken en doen – Piet Heil
De journalistiek is bij die ontdekkingsreis een perfect hulpmiddel. “Journalistiek, dat is van alles”, was een gevleugelde uitspraak van mijn lievelingsdocent Piet Heil. Bij wijze van spreken over een spijker zou je al een goed verhaal moeten kunnen schrijven, vond hij. Iets wat ik toen betwijfelde, maar inmiddels volledig onderschrijf. Als je ergens induikt, je interesseert voor het verhaal achter de mens, een project, een gebeurtenis, dan ontdek je inderdaad dat er altijd iets over te vertellen valt en meestal meer dan je wellicht dacht. Dat op te schijven en zo door te vertellen, maar er gaandeweg zelf ook het nodige over leren, dat is nog steeds wat me zo aanspreekt in de journalistiek. Door mijn eerste artikel voor Krant van de Aarde over groene kinderopvang ben ik zelf gaandeweg ook steeds duurzamer gaan leven bijvoorbeeld en door de interviews met ecobloggers kreeg ik zelf ook (weer) zin om te gaan bloggen.

3: Oei, ik groei! – Frans Plooij en Hetty van de Rijt
Ik ben eerst journalist en dan pas moeder, heb ik altijd gezegd. Wat niet wil zeggen dat mijn kinderen niet een ontzettend grote plaats in mijn leven innemen, integendeel zelfs. En vooral toen ik net moeder was, wilde ik vanzelfsprekend alles afweten van opvoeden, het ouderschap, babykwaaltjes en wat dies meer zij. Dit boek bleek een goede leidraad te zijn. Nog steeds zeggen manlief en ik tegen elkaar bij iedere puberuitbarsting: “Groeisprongetje in aantocht zeker?” Om dan rustig af te wachten tot de bui over is en de betreffende puber zich van een nieuwe (welhaast volwassen!) kant toont 😉

4: Een wereld vol granny squares – Yvonne Koop
Dankzij mijn vier kinderen heb ik zelf ook de nodige groeisprongetjes gemaakt, met name op creatief gebied. Tijdens de zwangerschap van oudste dochter (1996) leerde ik schilderen en decoreren (voor een kinderkamer van 1001 nacht), voor jongste dochter (1998) leerde ik naaien (voor een echte prinsessenkamer), voor oudste zoon (2000) ontwierp ik een persoonlijke website en voor jongste zoon zocht ik in 2007 stad en land af om een überhippe Delftsblauwe babykamer in te richten. Voor oudste nichtje ging ik aan de slag met haken: de granny squares werden zo mijn ding dat het zelfs resulteerde in twee boekjes van mijn hand hierover. Die trots in mijn boekenkast staan te prijken naast de boeken van andere (haak-)creatievelingen.

5: Shoot! – Anki Wijnen
Creativiteit en journalistiek combineren, dat is wat ik nu onder meer met bloggen hoop te gaan doen. Het laatste vak van mijn boekenkast wordt daarom zo langzamerhand steeds meer gevuld met boeken over bloggen, fotograferen, illustreren, handlettering en stempelen. Alhoewel ik nog steeds graag en veel schrijf, vind ik het (weer) steeds leuker om te fotograferen, wil ik meer met styling gaan doen en kriebelt het om een nieuw handwerkboekje te maken. En het wie weet ga ik mijn kennis en ervaring niet alleen delen via het bloggen maar ook via cursussen, bijvoorbeeld in creatief schrijven, journalistiek bedrijven of een eigen tijdschrift oprichten. Creativiteit is namelijk van alles en ik vind het allemaal even leuk!

Zo zie je maar, van een lijstje boektitels kom ik zo op een totaal nieuwe toekomstvisie, typical me 😉 Maar wel eentje die me superenthousiast en blij maakt. Heb jij ook van die boeken waarvan je gaat stuiteren, die je een goed gevoel geven over jezelf en de dingen doet? Wat is je meest inspirerende boek wat dat betreft? Welk boek zou ik beslist (ook) nog moeten gaan lezen? Ik lees het graag 😉

Dag Loes, hoi Marianne

 

Ik voel me schuldig. De flyer rolde vorige week in de bus en eigenlijk kon ik ‘m niet weggooien. Dus ging het bij de andere post in het brievenbakje op de gang. Het hoopvolle gezicht van de kandidaat waar ik bij de vorige verkiezingen op heb gestemd, gaat echter niet uit mijn gedachten. Loes Ypma van de Pvda is zo ongeveer de allerliefste politica die ik ken. Ze heeft met zachte hand, maar uitermate volhardend, de afgelopen vier jaar heel veel goed werk verricht op haar terrein: onderwijs en jeugdzorg. Gloedvol kan ze er over vertellen. Vorige week nog, op de basisschool van mijn jongste zoon waar de kinderen van groep 6 allemaal een eigen politieke partij hadden opgericht en vandaag ook een stem mochten uitbrengen.

Bij de vorige verkiezingen heb ik nog op haar gestemd, waarom nu niet? Tja, dat ligt beslist niet aan Loes, maar helemaal aan haar partij, de PvdA. Ik hoopte vier jaar geleden een verschil te kunnen  maken door in tegenstelling tot eerdere keren een stem uit te brengen op een partij die kans maakte in de regering te komen. En daarin slaagde, maar helaas op een enkele uitzondering na niet echt een stempel wist te drukken op het regeringsbeleid. Dat was wat mij betreft eens maar nooit weer. Politiek hoort niet te gaan om macht, maar om idealen, om mensen die zich willen inzetten voor andere mensen en de wereld om hen heen. Buiten de hokjes durven denken, dromen durven opschrijven, daar naar toe proberen te werken, dat zocht ik in een partij.

En dat vond ik bij de Partij voor de Dieren. Een frisse, groene, linkse partij die in tegenstelling tot vergelijkbare partijen (GroenLinks, SP) heel tevreden  is met haar plaats in de oppositiebanken. En van daaruit steeds meer weerklank vindt voor haar ideeën. Het enige minpuntje: de naam. Die had beter Partij voor de Aarde kunnen zijn. Maar goed, zoals een flyeraar fijntjes uitlegde, de naam van je geliefde ga je ook niet ineens veranderen. En Marianne Thieme heeft me prettig getroffen de paar keren dat ik haar de afgelopen tijd op televisie zag debatteren: bevlogen, sprankelend, doordacht.  Ik zie nu al uit naar haar boek De kanarie in de kolenmijn die ik cadeau krijg bij mijn lidmaatschap. Met handtekening van Marianne herself voorin 😉

PS Voor Loes hoop ik dat ze dankzij haar gedegen campagne genoeg voorkeurstemmen heeft opgehaald om toch weer in de Tweede Kamer te komen. Het is haar van harte gegund!

Ode aan mijn moeder op Internationale Vrouwendag

Mijn moeder is geen Dolle Mina. Nooit geweest ook. Ik kan me haar niet anders herinneren dan met een schort voor, nijver poetsend, de was ophangend, etend kokend voor haar dierbaren. Zonder mopperen en zeker zonder zich een sloof te willen noemen. Want op alle foto’s van vroeger zie ik de stijl terug die mijn moeder nog steeds heeft: de haren netjes in de krul en de kleding fris gewassen en gestreken. Aan haar lijf geen polonaise. En zeker ook geen acties voor de rechten van de vrouw. Zonde van de tijd, dan kun je beter ramen gaan zemen.

Toch herinner ik me uit mijn jeugd (jaja, lang geleden) iets over een stakingsactie van/voor huisvrouwen. Op het schoolplein spraken we er druk over. “Doet jouw moeder daar ook aan mee?” “Nee, en die van jou?” We vonden het maar raar. Moeders hoorden thuis te zitten met een kopje thee en een koekje. Dat onze moeders wellicht ooit andere dromen hadden gehad of nog steeds iets anders wilden, we konden het ons niet voorstellen.

Zoekend op internet ontdek ik dat de bewuste staking op 30 maart 1981 moet zijn geweest. Toen gingen vrouwen massaal de straat op om te demonstreren voor het recht op abortus: baas in eigen buik! Ja, die slogan herinner ik me nog wel. En ook hoe verontwaardigd ik was dat de partij van mijn vader, het CDA, hier tegen was. We voerden er heftige discussies over, wat het vuurtje aanwakkerde van mijn nog steeds grote politieke interesse. Leuk om de kiem hiervan zo weer terug te vinden. En goed me te realiseren dat de vrouwen van toen niet voor niets hebben gestreden.

Maar op andere gebieden dan? Ach, wat hebben vrouwen tegenwoordig nog te zeuren? We mogen werken en zorgen, precies in de verdeling die we zelf willen. We krijgen alle kansen qua opleiding en werk en verdienen (bijna) hetzelfde als mannen of soms zelfs een beetje meer. Ook op veel hoge posities zitten vrouwen, toch? Ik daag je uit: noem er eens drie? Alleen op echt belangrijke posities hoor, niet namen van actrices of zo. Zie je, dat is nog best een klus.

En dan hebben we het nog niet eens over de positie van vrouwen van andere afkomst hier in Nederland of over vrouwen in het buitenland. Daar kunnen we best wat vaker voor op de bres springen. Laten we dat vandaag op deze   Internationale Vrouwendag eens doen. En daar ook de rest van het jaar wat vaker bij stil staan. Want anno 2017 is vrouwenemancipatie nog helemaal niet zo vanzelfsprekend als bijvoorbeeld mijn dochters wel denken. Laat ze om te beginnen maar eens leren ramen zemen. En dan praten we daarna verder over de rechten van de vrouw 😉

 

 

 

Chapeau!

Hallo maart, hallo Nationale Complimentendag! Op de eerste dag van de lente mag het best eens worden gezegd: een groot compliment aan de zon dat ze er iedere dag weer voor ons is. Soms verstopt achter grijze wolken, soms spoorloos in een wolkbreuk of hagelbui, maar daar tussendoor toch altijd weer boven ons in de lucht met een stralende glimlach op haar gelaat.

Ze tovert langzaam aan steeds meer groen en bloemen tevoorschijn. Tussen de afgevallen bladeren die we hadden laten liggen voor de egels in onze tuin zie ik schuchter de kopjes van sneeuwklokjes, krokusjes en narcissen tevoorschijn komen. En ze tovert ook een frisse blos op onze gezichten, als we met de jassen aan dapper op een terrasje gaan zitten om de broodnodige vitamine-c mee te pikken. Met het eerste ijsje in de hand, dat weer net zo heerlijk smaakt als vorig jaar, een compliment aan de ijscoman!

Vandaag ook heel onbescheiden een compliment aan mezelf: omdat ik nu al een maand lang zo fanatiek aan het bloggen ben en al weer zo veel heb geleerd door de blogchallenge van Petra van Studio Schrijf. Die dan ook een groot compliment verdient voor haar inzet, ondanks tegenslagen hier en daar. En tenslotte ook een compliment aan de medebloggers in de groep: Tanja, Sarah, Henriette, Iete, Anja, Lonneke, Angelika, Carla, Jenny en alle anderen die ik nog vergeten ben: chapeau voor jullie mooie, lieve, leuke, ontroerende blogs de afgelopen maand en dank voor jullie steun. Samen komen we er wel 😉

No news today

Het zou een woord voor in de Dikke van Dale kunnen zijn: blije nieuwsmijder. Het klinkt heel gezellig, als een feestje waar je bij wilt zijn. Of als de titel van een nieuwe Suske en Wiske: “Heb je De Blije Nieuwsmijder al gelezen?” Want dit soort alliteraties, daar houden ze bij Studio Vandersteen wel van ;-). Maar wat het nu precies betekent  en wat ik ermee heb? Dat lees je hieronder.

Volgens de Volkskrant zijn blije nieuwsmijders mensen die door de zorgelijke berichtenstroom in de media maar liever geen kranten meer lezen, geen radio meer luisteren, de tv uitlaten onder het journaal, ook  geen actualiteiten meer volgen, niet op social media zitten, kortom: eigenlijk hun hoofd onder een dik kussen steken om te voorkomen dat ze ook maar iets opvangen van wat er aan de hand is in de wereld. Je snapt het al: dat lijkt me geen goed plan.

Het lijkt me vooral vrij onmogelijk om dit nieuwsmijdingsgedrag heel lang vol te houden. Ondanks dat er steeds minder kranten worden gelezen, is nieuws an sich en het op de hoogte willen blijven van wat er in de wereld gebeurt, populairder dan ooit. Zo’n beetje iedereen die ik ken, volgt overdag zowat continue het nieuws via facebook, twitter, mobiel en wat dies meer zij, om dan ’s avonds nog een actualiteitenrubriek of talkshow mee te pikken zodat je weer helemaal up to date bent.

Nu zie ik zelf liever ook geen akelige beelden. Maar het mooie van de huidige tijd is dat je zelf kunt kiezen welke media je in welke dosering tot je neemt. Dus kijk ik niet zozeer nieuws en actualiteiten op tv, maar lees ik kranten en tijdschriften om bij te blijven. En speur ik stad en land af (zowel digitaal als in real life) om ander, positiever nieuws te vinden. Over mensen bijvoorbeeld die zich wel op een positieve manier voor de wereld willen inzetten. Daar kun je dan weer over lezen in Krant van de Aarde en andere ‘blije’ media. Die ik zeker niet zou mijden als ik jou was 😉

Klokkenluiders in de media

Donderdagavond heb ik altijd repetitie van mijn musicalvereniging en dus oefen ik vandaag extra goed de liedjes die we moeten doen. Nu fanatieker dan ooit, want over drie weken is de première van onze musical: De Klokkenluider van de Notre Dame. Een dijk van een Disney-film en dus een van mijn favorieten. Enig minpuntje: ik ben alt en zing daarom meestal de midden- of onderstem. Terwijl ik zo graag het hoogste lied wil zingen, ook journalistiek gezien. Wat dit met elkaar te maken heeft? Alles, lees maar!

Adele, Amy Winehouse,  Annie Lennox, Kathleen Ferrier, Nina Simone, Tracey Chapman… Ze hebben/hadden allemaal een alt-stem, die qua bereik net onder sopraan en mezzo-sopraan ligt. Daarmee is het geen kleurloze muisje in de zingende massa, integendeel zelfs.! Juist door de altpartij krijgt een meerstemmig lied kleur, zeker als er tegen de melodie in of aan gezongen wordt. Eigenlijk zou je het ook een tegenstem kunnen noemen, en kijk: daar voel ik me nu wel bij thuis! Ook als journalist mag ik graag altijd een anders gekleurd, alternatief geluid laten horen. Niet per se omdat ik zo recalcitrant ben, maar meer omdat ik het nu eenmaal niet kan laten om alles van een andere kant te bekijken. En daar ook altijd zulke leuke geluiden hoor.

Over geluiden gesproken, ineens realiseer ik me dat de term ‘klokkenluider’ een dubbele betekenis heeft die ook journalistiek gezien van belang is. Dankzij beroemde klokkenluiders als Multatuli, Edward Snowden en Deep Throat Mark Felt gingen namelijk balletjes rollen die leidden tot het aanklagen van de koloniale misstanden in Nederlands-Indië, openbaring van spionage-activiteiten van de Amerikaanse NSA en het beroemde Watergate schandaal. De film hierover – All the Presidents Men – moet ik eigenlijk weer eens gaan zien. Kunnen we vast nog steeds, ook als journalist, een goede les uit leren!

PS Heb je ergens de klokken horen luiden, maar weet je niet waar de klepel hangt? Dan heb ik vrees ik niets aan je tip 🙂 Maar mensen die uit de school willen klappen, vinden bij mij altijd een luisterend oor. En wie weet wel een podium voor hun verhalen!

 

 

 

Het enige echte ABC van CTA

Wil je als Creatief Type ook meer Action op je blog? Verdiep je dan eens in de ins and outs van CTA, ofwel: Call to Action. Met het enige echte ABC van CTA hoor je er in een mum van tijd helemaal bij in bloggersland. Zie het maar als een cadeautje van mij aan jou, omdat ik bijna jarig ben 🙂

is van Appeltaart, die je als creatieveling vaak en graag bakt in velerlei variaties. Dus niet alleen die van oma, maar ook die van buurvrouw Bettie en van overbuurman Aamir. Vanzelfsprekend zet je een foto ervan op instagram, want wij creatievelingen zijn gek op…

…beeld inderdaad, nog belangrijker dan een goed verhaal en dus iets waar je de hele dag mee bezig kunt zijn. Een foto van je ontbijt, je outfit naar je werk, je eerste kopje koffie, je werklijstje voor vandaag, het lekkere broodje tijdens je lunch, etcetera, ecetera.

is van Creativiteit, jouw middle name. En dus vlieg je als een nijver bijtje over alle podia om overal een beetje van jezelf achter te laten. Al doende creëer je steeds meer je nieuwe alter ego die je past als een modieuze jas! Waarover later meer onder de J van Jas inderdaad 🙂

is van Design, iets waar iedere blogger wel een diepe liefde voor voelt. Door er enthousiast over te schrijven, lijkt het bijna alsof je het zelf allemaal ook echt bezit… heerlijk toch!

is Enig in de zin van Uniek (zie de letter U), maar tevens een favoriet stopwoordje van veel bloggers. Probeer af en toe toch iets anders te zeggen: geweldig, leuk, heftig, hip, spannend, interessant, gaaf, cool en wat dies meer. Of verzin je eigen stopwoord waarmee je een uniek stempel drukt op je blog!

is van Fan, wat je als blogster af en toe best ongegeneerd mag zijn. Door te laten zien voor welke merken je staat, vertel je iets over je identiteit. En als dat de lezer aanspreekt, valt hij of zij vast ook voor jou en je blog. Dus heb je er zo weer een fan bij, die jou wellicht ook gaat volgen op je facebookpagina.

is van Geld, wat we allemaal graag zouden willen verdienen met bloggen, als het maar niet zo’n moeilijk onderwerp is om het over te hebben… Toch loont het de moeite om ook eens uit te zoeken hoe je bij de best betaalde bloggers kunt komen te horen.

is van Hip dus en Hot en Hoera en al die andere juichwoorden waar je toch een beetje mee moet oppassen. Het is net als met slagroom, een toefje op je appeltaart is heerlijk, maar als je het er te dik oplegt wordt die taart je al gauw te machtig.

is van het Ideaalbeeld dat je ooit als blogger voor ogen had: alleen maar over leuke dingen schrijven, met mooie zelfgemaakte foto’s erbij, en – BOEM – duizenden volgers. Terwijl het toch hard werken is dat bloggen, en een vrij eenzaam bestaan, zelfs als je net zo’n introverte einzelgänger bent als ik.

is van Jas, je weet wel die heerlijke hippe designerjas die je verdient als blogger en waarin je jezelf zo heerlijk stylish voelt. Maar die ook prima van pas komt als je als journalist het nieuws bij nacht en ontij weer eens van de straat gaat halen. Waar het voor het oprapen ligt, dat dan weer wel.

is van Koopziek, een kwaal waar iedere blogger (beken het maar!) last van heeft op z’n tijd. Omdat je overal zoveel leuke dingen ziet die je wilt hebben. En die je nu eenmaal zeker niet als beginnende blogger zomaar krijgt.

is van Lifestyle, het woord dat het beste de lading dekt van een blog waarin jouw leven centraal staat. Hoe is dat spreekwoord ook al weer? Ik blog niet om te leven, maar ik leef om te bloggen, zoiets toch 😉

is van Mama, want het moment waarop je mama wordt zorgt voor een extra inspiratiebron erbij: je kind(eren). Die je naar hartenlust mag uitmelken op het wereldwijde net. Als je er maar voor zorgt dat je ze niet tagt met een bericht waar een genante babyfoto boven staat 🙂

is van Nieuw, Nieuwer, Nieuwst. Als het goed is zit je daar bovenop als blogger. Heerlijk toch om je neus in allerlei zaakjes te mogen steken waar niemand nog iets van af weet? En om niet te hoeven wachten tot iets eindelijk in de winkels ligt om het uit te mogen proberen.

is van Opzij, hier kom ik, om jullie te vertellen wat je allemaal moet lezen, eten, kopen, zien, horen. Iedere keer weer een openbaring om te ontdekken hoe blij je mensen hiermee kunt maken, omdat ze zelf het laatste nieuws allemaal niet meer kunnen bijhouden.

is van Professional, waar je naar streeft om te worden als blogger. Wanneer ben je dat? Eigenlijk pas als je naast je blog een eigen productenlijn hebt. En dat kan van alles zijn, van servies tot eigen lijn in garens. Mmm, even puzzelen wat het beste bij mij zou passen 😉

is van Querulant, je weet wel zo iemand die al bloggend en vloggend de grootst mogelijke onzin de wereld in slingert. Daar doen wij als serieuze en professionele bloggers natuurlijk niet aan mee. Alhoewel het af en toe wel heel lekker kan zijn om even tegen wat heilige huisjes aan te schoppen…

is van Rust, Reinheid en Regelmaat. Drie dingen die je ook als blogger nodig hebt om professioneel, op gezette tijden, van je te laten horen. Altijd wel een dingetje, want wij creatievelingen zijn niet zo van de routines, maar als het er eenmaal in zit kun je niet meer zonder…

is van SEO, net als CTA zo’n afkorting waarvan de haren je te berge doen rijzen. Terwijl je er een hoop plezier van kunt hebben als je er een beetje de weg in weet. Mmm, misschien heeft Studio Schrijf hier wel een cursus in?

is van Teksten die spontaan ontstaan als je letters tot woorden en woorden tot zinnen rijgt… Heerlijk werk om te doen. Ooit begon ik er mee op een typemachine, toen kwam de tekstverwerker en nu schrijf ik op alles wat los en vast zit!

is van Uniek, en dat ben jij als blogger beslist, omdat ieder mens nu eenmaal uniek is. Toch is het handig nog even je Unique Selling Point (USP) te behalen, een afkorting waar ik toevallig wel van hou, omdat-ie nu eenmaal zo, tja, uniek is…

is van Verhalen vertellen, wat nog leuker is dan teksten schrijven en waar je dus vooral veel mee moet spelen om je teksten nog levendiger en unieker te maken. Je zult zien, dan wordt het een vaardigheid waar je nog veel plezier aan zult beleven.

W is van Wacht eens even, zijn we al bijna aan het eind, maar ik wilde nog zoveel meer zeggen… Wordt vervolgd! Onder het motto: ik heb geen tijd om een korte blog te schrijven, kun je ook een langere tekst uit je pen laten rollen. En als je die dan over twee dagen splitst, heb je helemaal een win-win situatie.

is van Yvonne schrijft, zoals mijn blogt heet. Die over me, myself en I (Y!) gaat en dus niet voor niets te lezen is op de site www.yvonnekoop.nl. Een naam om te onthouden, zo ambiteus ben ik wel. Typical me, zeg maar ♥

is van Zegt het voort. Je mag iedereen dit ABC doorgeven en mijn blog daarmee daarmee aanprijzen. Nieuwe volgers van mijn blog maken ook weer kans op een cadeautje: iedere tiende volger krijgt een mooi blik met vintage alfabet letters cadeau! Volg je mij nog niet? Zou ik wel doen 😉

Zo, heb je iets aan dit ABC bij jouw eerste schreden op het bloggerspad? ? Of had je hele andere dingen verwacht? Laat het me van A tot Z weten in de reacties!

 

Eiffeltoren achter glas en grendel

Als journalist vraag ik het me de laatste tijd steeds vaker af: in hoeverre kun je nog bouwen op het nieuws als er iedere keer weer een nepbericht in omloop blijkt te zijn? Laatst nog Wilders met zijn foto waarin Pechtold tussen extremisten was gephotoshopt . Het kwalijke vind ik dan ook nog dat Wilders hier niet eens voor wordt aangeklaagd, maar dat het als een ‘fittie’ ofwel kwajongensstreek wordt afgedaan. Hallo, het is hier wel een volksvertegenwoordiger die de waarheid verdraait, kan dat tegenwoordig zomaar?

Blijkbaar wel. Sterker nog, er zijn tegenwoordig tig  sites waarop ‘het laatste nieuws’ met de nodige korreltjes zout wordt opgedist. Wat vervolgens uitentreuren wordt gedeeld alsof het echte primeurs betreft. Waarna mensen er hartelijk om moeten lachen als ze merken dat het nepnieuws betreft of erger nog: niets meer geloven van wat voor nieuwsbericht dan ook.

Zelf merk ik dat ik steeds vaker ga uitzoeken waar een nieuwsbericht oorspronkelijk vandaan komt. Op zich niet gek, maar ook wel weer vermoeiend als je eerst drie keer moet checken of iets ‘waar ‘is. Ook voor een journalist als ik is dat lastig. Zo geloofden veel mensen dit bericht niet over een nieuwe film met Harry Potter, waarin de oorspronkelijke acteurs ouders zijn van een nieuwe generatie tovenaarsleerlingen. En ook voor mij is de bron niet honderd procent te checken. Maar ik geloof het wel. Wishful thinking mag toch wel in dit geval 😉

Andere berichten blijven ongeloofwaardig, ook al zie je dat het overal als vaststaand feit wordt gepresenteerd. Zo schok ik vreselijk van het feit dat er blijkbaar een glazen muur gebouwd gaat worden rondom de Eiffeltoren in Parijs, om deze zo te beschermen tegen dreigend terrorisme. Ik poetste m’n bril nog eens schoon, maar het stond er echt. In de krant, en ook overal op internet. Hallo, een glazen muur, rondom de prachtigste toren van Parijs! What’s next: de Notre Dame? En dan rondom heel Parijs? Grapje toch zeker, maar nee… Soms is de werkelijkheid vreemder dan honderden nepberichten bij elkaar…

Wat vind jij hiervan? Check jij ook drie keer het nieuws voordat je het gelooft? Of neem je sowieso alles met een korreltje zout? Laat het me weten, ik ben nieuwsgierig 🙂

Waar blijft de nieuwe Yvonne?

Ik ben gek op tijdschriften en lees ze dus altijd en overal. Of het nu de nieuwe Flow is (mijn favoriete blad) of de Filatelie, het tijdschrift van de postzegelvereniging waarvan mijn man lid is. Ook de tijdschriften van de kinderen krijgen mijn onverdeelde aandacht. Zo mag ik graag de Donald Duck als eerste lezen (heerlijk, die actuele cover over Valentijnsdag!), lach ik mee om de moppen in de Kidsweek en leen ik regelmatig van mijn oudste dochter de Linda of Daphne’s Diary.

De liefde voor tijdschriften zat er al vroeg in. Mijn moeder las het katholieke tijdschrift Beatrijs en nu nog steeds opvolger Libelle.  Dat moet dus wel een van de eerste tijdschriften zijn waarmee ik in aanraking kwam (sorry mam, voor al die snippers…). Daarna volgden Bobo, Okki, de Donald Duck natuurlijk, Tina en nog veel meer. Toen ik op de School voor de Journalistiek een module Tijdschriftjournalistiek had gedaan was ik om: hier wilde ik in afstuderen. En later als ik groot was, zou ik bij Libelle gaan werken. Dat laatste is er nog niet van gekomen, maar op mijn cv staat inmiddels al een hele rij tijdschriften. En wie weet welke daar nog allemaal bij komen, ik ben nog lang niet met pensioen 😉

Naast artikelen schrijven voor al die bladen stel ik graag rubrieken samen zoals Yvonne breit… voor Simply Breien, een gadgetpagina en agenda voor Krant van de Aarde en shoppingpagina’s voor onder meer Yarnies. Grappig dat ik dit concept nog niet op mijn blog heb toegepast. Want daar zou ik best hetzelfde kunnen doen. Iedere week leuke shoppingtips geven bijvoorbeeld, een weekoverzicht maken, op onderzoek gaan naar een bepaald onderwerp of mijn keuze uit het nieuws presenteren. Ook evenementen aankondigen is een idee, een agenda maken, een kinderhoekje, teveel om op te noemen eigenlijk! Misschien moet ik daar maar eens een eigen tijdschrift mee gaan vullen? Op papier en/of online? Wat oud-hoofdredactrice Franska van Libelle kan, kan ik  ook! 🙂

Maar zonder gekheid, op deze blog gaat het vooral over mijn activiteiten op het gebied van journalistiek, bloggen, styling, fotografie en handwerk. Dus houd ik het voorlopig met rubrieken die hier mooi bij passen: een weekoverzicht (zodat ik toch steeds de blog in mijn achterhoofd heb bij alles wat ik doe), ook wekelijks een pagina met shoppingtips (kan ik lekker rondneuzen om de nieuwste trends op te pikken) en maandelijks een interview met een inspirerend mens uit mijn netwerk. Mmm, Petra Wiebenga van Studio Schrijf is wel een goede kandidaat daarvoor… Wat vinden jullie van mijn ideeën? Ik hoor het graag!

 

Pietje Bell

Bij het opruimen vond ik een pakje kaarten van de krant waar ik dit jaar 30 jaar geleden (!) mijn eerste stappen zetten op het journalistieke pad: de Stem in Bergen op Zoom. Het was de tijd dat je als journalist leerde dat het nieuws op straat lag, en daar bracht je dan ook de meeste tijd door. Je ogen uitkijkend bij dat beroemde Brabantse carnaval bijvoorbeeld, interviews houdend (ik herinner me nog een boeiende zomerserie over bruine kroegen),  meeluisteren bij raadsvergaderingen (die ook altijd eindigden in zo’n kroeg…).  Net voor de krant zakte schreef je dan nog even snel je stukje en klaar was je weer voor die dag.

Een onvergetelijke tijd, waarin ik heb geleerd hoe belangrijk de regionale journalistiek is voor mensen. Want de krant werd gevreten. Wat er in stond was het gesprek van de dag. En zorgde de de dagen daarna vaak voor de nodige discussie, zowel binnenskamers als opnieuw in de krantenkolommen. Was er landelijk wat aan de hand, dan had dat vaak ook weer z’n weerslag op het plaatselijke nieuws. De handdruk van Reagan en Gorbatsjov, de Amerikaanse en Russische president die samen de kernwapenwedloop beëindigden, zorgde voor heel wat opschudding in de naburige gemeente Woensdrecht waar de aldaar gelegerde Amerikanen goed waren geïntegreerd. Dat leverde veel stof tot schrijven op. En de welverdiende titel van Europees kampioen van Nederland in 1988 zette de hele stad op stelten, ook weer een reportage waardig.

Als enige vrouw bij de redactie van de schoolkrant van de ook al weer 50 jaar oude SvJ in Utrecht

Het lijkt zo lang geleden, maar daarmee is het nog lang geen verleden tijd. Nog steeds zijn er regionale kranten en wordt er geschreven over nieuws dichtbij huis. Weliswaar niet meer over ieder kruimeltje dat er op straat ligt, en ook die raadsvergaderingen zijn al lang geen verplichte kost meer. Maar wat mensen doen, waar ze zich voor inzetten, wat er gebeurt, vlakbij huis, dat is nog steeds de kurk waar de regiojournalistiek op drijft. Het levert verhalen op waar lezers niet zonder kunnen, al denken  de krantenbazen daar soms anders over. Denk aan de recente beslissing van de Telegraaf om een flink aantal regio-journalisten op straat te zetten. Gelukkig komen niet alleen de journalisten zelf, maar ook de lezers daar tegen in het geweer. Wat gelijk mijn punt bewijst, dat ze dus echt het nieuws van dichtbij huis niet zouden willen missen.

Eigenlijk zou ik hier best wel weer graag weer mijn steentje aan bij willen dragen. Niet door bij een krant te werken, ook maar een saai kantoor tenslotte, maar wel door als een soort Pietje Bell de straat op te gaan en van mensen zelf te horen wat hun beweegt. Dat kan ik optekenen op deze blog, op nieuwssites publiceren (toevallig hier vandaag weer eens voor het eerst sinds lange tijd gedaan) of wellicht toch als freelancer aanleveren bij een echte krant. Want die echte krant, die gaat nooit verloren, daar ben ik van overtuigd!

PS Wil je ook de regionale journalistiek steunen? Dat kan via deze site en door een abonnement op de krant in je regio 😉