Pietje Bell

Bij het opruimen vond ik een pakje kaarten van de krant waar ik dit jaar 30 jaar geleden (!) mijn eerste stappen zetten op het journalistieke pad: de Stem in Bergen op Zoom. Het was de tijd dat je als journalist leerde dat het nieuws op straat lag, en daar bracht je dan ook de meeste tijd door. Je ogen uitkijkend bij dat beroemde Brabantse carnaval bijvoorbeeld, interviews houdend (ik herinner me nog een boeiende zomerserie over bruine kroegen),  meeluisteren bij raadsvergaderingen (die ook altijd eindigden in zo’n kroeg…).  Net voor de krant zakte schreef je dan nog even snel je stukje en klaar was je weer voor die dag.

Een onvergetelijke tijd, waarin ik heb geleerd hoe belangrijk de regionale journalistiek is voor mensen. Want de krant werd gevreten. Wat er in stond was het gesprek van de dag. En zorgde de de dagen daarna vaak voor de nodige discussie, zowel binnenskamers als opnieuw in de krantenkolommen. Was er landelijk wat aan de hand, dan had dat vaak ook weer z’n weerslag op het plaatselijke nieuws. De handdruk van Reagan en Gorbatsjov, de Amerikaanse en Russische president die samen de kernwapenwedloop beëindigden, zorgde voor heel wat opschudding in de naburige gemeente Woensdrecht waar de aldaar gelegerde Amerikanen goed waren geïntegreerd. Dat leverde veel stof tot schrijven op. En de welverdiende titel van Europees kampioen van Nederland in 1988 zette de hele stad op stelten, ook weer een reportage waardig.

Als enige vrouw bij de redactie van de schoolkrant van de ook al weer 50 jaar oude SvJ in Utrecht

Het lijkt zo lang geleden, maar daarmee is het nog lang geen verleden tijd. Nog steeds zijn er regionale kranten en wordt er geschreven over nieuws dichtbij huis. Weliswaar niet meer over ieder kruimeltje dat er op straat ligt, en ook die raadsvergaderingen zijn al lang geen verplichte kost meer. Maar wat mensen doen, waar ze zich voor inzetten, wat er gebeurt, vlakbij huis, dat is nog steeds de kurk waar de regiojournalistiek op drijft. Het levert verhalen op waar lezers niet zonder kunnen, al denken  de krantenbazen daar soms anders over. Denk aan de recente beslissing van de Telegraaf om een flink aantal regio-journalisten op straat te zetten. Gelukkig komen niet alleen de journalisten zelf, maar ook de lezers daar tegen in het geweer. Wat gelijk mijn punt bewijst, dat ze dus echt het nieuws van dichtbij huis niet zouden willen missen.

Eigenlijk zou ik hier best wel weer graag weer mijn steentje aan bij willen dragen. Niet door bij een krant te werken, ook maar een saai kantoor tenslotte, maar wel door als een soort Pietje Bell de straat op te gaan en van mensen zelf te horen wat hun beweegt. Dat kan ik optekenen op deze blog, op nieuwssites publiceren (toevallig hier vandaag weer eens voor het eerst sinds lange tijd gedaan) of wellicht toch als freelancer aanleveren bij een echte krant. Want die echte krant, die gaat nooit verloren, daar ben ik van overtuigd!

PS Wil je ook de regionale journalistiek steunen? Dat kan via deze site en door een abonnement op de krant in je regio 😉

 

 

 

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.