Macramé je mee? Pas op, trendalert!

De afgelopen Handwerkbeurs kon ik er niet omheen: macramé-pakketten, macramé-workshops, macramé-garens: het ‘ouderwetse’knoopwerk is weer helemaal terug. Wie weet ken je de techniek nog van een andere gouwe ouwe: het scoobiedou-en dat een jaar of tien geleden bij mijn kinderen heel populair was en waarvoor plastic draden werden gebruikt. Anders moet je er beslist eens mee aan de slag gaan, hartstikke leuk om te doen. Zeker nu de originele katoenen garens hiervoor in zo veel mooie nieuwe kleurtjes verkrijgbaar zijn!

Al het goede komt in drieën zeggen ze en dat geldt beslist voor macramé. Want nadat ik op de Handwerkbeurs een mooi pakket had gescoord waarmee ik plantenhangers kan gaan knopen, kreeg ik de maandag erna een opdracht van Forte om een nieuw handwerkboek te redigeren met, jawel, macramé in de hoofdrol. Het tweede boekje van Elma Pluim alweer, en net zo leuk als het eerste, kan ik verklappen. Grappig, toen ik die uit de boekenkast pakte, bleek daarin een oud boekje te zitten van Henriette Beukers, dat ik eigenlijk al een tijdje kwijt was…

Op zoek naar heel iets anders kwam ik vervolgensbij onze eigen volksuniversiteit een cursus macramé tegen van diezelfde Elma Pluim. Dat is misschien een mooie stok achter de deur om er ook inderdaad mee aan de slag te gaan. Naast die plantenhangers wil ik namelijk ook al eeuwenlang een geknoopte wandhanger op de muur hebben hangen. Die kun je wel overal kopen tegenwoordig, maar hoe leuk is het als je op de vraag: “Waar heb je die gekocht?” heel nonchalant kunt antwoorden: “Zelf geknoopt.” En wie weet kom ik knopenderwijs op nog veel meer leuke ideeën voor in ons interieur. Ook in de mode is een geknoopte tas of hesje al lang niet meer iets heel raars.  Aan onderstaande voorbeelden te zien kun je inmiddels met de knooptechniek alle kanten op. Dus macramé suf? Echt niet!

Nieuwe fiets? Spring maar achterop bij mij…

Mijn stoere degelijke mamafiets heeft het opgegeven. Na ruim tien jaar trouwe dienst is het einde verhaal. Maar ik ben nog lang niet toe aan een oma-fiets. En zo’n elektrische lijkt me ook niets, ik trap liever zelf een stukje tegen de wind in. Daar waait mijn hoofd zo lekker schoon van… Dus zoek ik – voor mijn verjaardag! – een gewone, mooie, leuke, vlotte fiets waar ik weer een tijdje mee vooruit kan. Fiets je met me mee door het ruime aanbod?

Handwerk-fiets

Als het nog de moeite waard was geweest, had ik mijn oude fiets best nog wel een nieuw jasje willen geven trouwens. Met een beetje handwerkskills is dat goed te doen. Zo zag ik op een beurs een tijdje terug een fraai gepimpte fiets van Scheepjes. En moest ik gelijk denken aan mijn eigen gehaakte jasbeschermers, voor het boekje De wereld rond met granny squares. Laat ik die nou net via Marktplaats hebben verkocht… Maar uit de tijd is het idee dus zeker niet.

Hollandse fiets

Over tijd gesproken: geniet jij ook zo van die strakke tijden die onze schaatsers neerzetten bij de Olympische spelen? Ik zag dat ze werden gesponsord door Gazelle, die speciaal voor de Spelen een prachtige oranje fiets heeft uitgebracht. Ze zijn nu in limited edition verkrijgbaar, best mooi. En die oranje kleur past ook wel bij mij, lekker Hollands! Maar de Old Dutch fietsen van Batavus spreken me ook erg aan. Lekker retro en in mooie kleurtjes, bijvoorbeeld in koper en wolkenlucht-lichtblauw… Of wordt het zo’n rode fiets van het Hollandse merk Tulpfietsen, op tulpen ben ik ook dol zoals je weet!

Houten fiets

Een stalen ros is natuurlijk superstevig om een stukje op te fietsen, maar een houten fiets past eigenlijk veel beter bij mijn gevoel voor duurzaamheid. Over die van Coco-Mat had ik al eerder gelezen, maar ook die van Bough Bike vind ik fantastisch. Wel wat aan de prijs, maar dan heb je ook wat!  En ‘be moved by nature’… wie is/wil dat nou niet?

Duurzame fiets

Nog duurzamer is het om op een ‘tweedehands’ fiets te fietsen. Geen afdankertje, maar een gerecycled exemplaar van Roetz bijvoorbeeld. Helemaal naar wens samen te stellen (kurken handvatten, wauw!) en in mooie kleurtjes, dus niks geen roestplekken of kromme wielen en hier! Maar ook hiervoor geld: nog wel even sparen…

Enfin

Wie weet heb ik tegen Moederdag toch echt wel een nieuwe fiets. Kan ik dan gelijk vragen om fietsaccessoires. Een mand met bloemen voorop kan echt niet meer, maar wat dan wel? Daar kom ik later als het echt voorjaar wordt, nog wel een keer op terug. Net als op de mooiste fietstochtjes die je bijvoorbeeld op Hemelvaartsdag (met dauwtrappen!) kunt maken. Dit jaar toch maar een keer naar Drenthe toe? Mijn vader heeft er vroeger eindeloos gefietst, dat trekt mij ook wel. En op de maat van de muziek van Skik trap je zo heel wat kilometertjes weg!

 

Weg met het ideaalplaatje: wordt verliefd op je huis!

Een mooi onderwerp om op Valentijnsdag eens aan te snijden, zeker met een nieuw seizoen van het gelijknamige televisieprogramma voor de boeg. Geïnspireerd hierdoor zijn we al een tijdje aan het klussen in de woonkamer en die wordt eindelijk naar onze zin. Nu zijn andere vertrekken in huis aan de beurt en ook de tuin kan wel een remake gebruiken. Genoeg te doen dus. En eigenlijk kunnen we wel wat hulp gebruiken! Geen klushulp hoor, maar wie weet heb je wel iets moois in de aanbieding waarover ik een review kan schrijven. Voor jou een mooie reclame en voor ons een mooie toevoeging aan ons huis. Zodat we straks met nog meer trots kunnen zeggen: “We zijn weer en nog meer verliefd op ons huis!”

IDEAALPLAATJE huis

Niet dus dat we nu niet verliefd zijn op ons huis, integendeel zelfs! Maar er blijft altijd wat te wensen over. Dus wat is er allemaal nodig om ons huis nog mooier te maken? In het kader van een goede klusplanning ging ik dat eens allemaal opschrijven. Dat het zo’n lange lijst zou worden, had ik zelf ook niet verwacht. Maar ja, als ik eenmaal begin met schrijven (lees: dromen…) houd ik niet snel op. En het leek me ook in het kader van de blog niet zo gek om aan te geven waarmee we heel blij zouden zijn. Denk je toch: een beetje minder kan ook wel, dan heb je helemaal gelijk! Maar ik werk graag vanuit ideaalplaatjes en die zien er in dit geval zo uit. Daarbij, mochten alle wensen (ooit) vervuld raken, dan heb ik de komende maanden (en wie weet zelfs jaren) niet alleen genoeg te klussen en te stylen in huis maar ook zeker genoeg om over te bloggen! En dat is ook wat waard.

Woonkamer

– Nieuwe kamerdeur, zag bij Interior Twin een mooie oplossing van Voordeeldeuren.nl;
– Lekkere (hang-)stoel (HK Living?) of poef (Fatboy?) oid als extra zitplek(ken), met 6 personen thuis hebben we zelfs aan de grote hoekbank niet genoeg;
– Iets voor boven de bank (is er al, een prachtige archieffoto op aluminium van Saal Digital);
– Lampen (hebben we ook al, van Van Tjalle & Jasper, alleen nog even ophangen);
– Nog meer lampen, bijvoorbeeld zo’n fraaie booglamp van Zuiver?;
– Kastenwand waar evt tv in kan en alle spullen (servies, drank, spelletjes, vazen, kaarsen etc) die we nu in de buffetlast ernaast hebben staan;
– Nieuwe tv…  Samsung The Frame is supercool: als de tv niet aanstaat, lijkt het ‘gewoon’ een  schilderij, geweldig toch!
– Nieuwe boxen voor onze uitgebreide stereo-installatie.
– Zonwering voor onze ramen op het zuiden, liefst zodanig dat er ook nog lekker veel planten op de vensterbank kunnen staan. Wellicht van Maatstudio? Die heeft ze zelfs van bamboe!

Keuken

– Andere kastfrontjes (de kastjes zelf zijn nog prima, maar een facelift zou wel fijn zijn);
– Greepjes, van leer lijkt ons wel wat;
– Stoer aanrechtblad wat beter bij de industriële sfeer past dan het brave bruin dat we nu hebben;
– Dito kraan, bijvoorbeeld een effen zwarte of toch koper? Op de Woonbeurs zag ik een mooie;
– Nieuwe eettafel en stoelen ter vervanging van de brocante exemplaren;
– Iets voor aan de muur, bijvoorbeeld collage eigen foto’s van IXXI;
– Ook nog meer lampen of eigenlijk spotjes die stoer en toch gezellig zijn;
– Zondags servies, bijvoorbeeld van Ittala, om naast de dagelijkse Hema-borden te gebruiken;
– Nieuw bestek in plaats van het huidige allegaartje;
– Echte pannen, allemaal koperen bijvoorbeeld of toch in lieve pastelkleurtjes?

Tuinkamer

– Heel veel planten;
– Potten in alles soorten en maten;
– Bijzettafeltje(s) ed om nog meer planten kwijt te kunnen in onzer ‘greenery’ (FermLiving?);
– Vloerkleed (weer van Kwantum?).
– Gordijnen (de stof van Kwantum hebben we al) en ook hier: zonwering! Zo lastig als je een tuin op het zuiden hebt… 🙂

Tuin

– Na de storm van laatst kunnen we wel een nieuwe schutting gebruiken, eventueel in een mooi kleurtje geverfd;
– Ook het tuinmeubilair is zwaar aan vervanging toe…;
– Nieuwe bestrating/vlonders etc. voor terras;
– Veranda met alles er op en eraan…;
– En natuurlijk heel veel planten en bloemen!

Badkamer

– Ook hier veel planten en in het raam misschien wel een verzameling cactussen;
– Badkameraccessoires, Zone Denmark heeft mooie dingen;
– Lekker grote badhanddoeken, evt ook van dit merk of anders van Jysk?;
– Fijne grote douchekop, liefst een waterbesparende in het kader van de Aarde.

Ouderslaapkamer

– Nieuw behang/verf, met het retro-thema ben ik nu wel klaar…;
– Bijpassend beddengoed, ik ben fan van Snurk 😊;
– Bijpassende lamp(en);
– Kledingkast(en).

Trap

– In plaats van de huidige vloerbedekking eens een stoere bekleding van Upstairs bijvoorbeeld. Zoals ze daar graag zeggen: vloerbedekking is zo jaren 80…


Kortom

  • Ga ik kijken naar Weer verliefd op je huis? Zeker weten.
  • Blijf ik dromen van bovenstaande en wie weet nog weel meer mooie dingen voor in en om huis? Ik vrees het wel.
  • Ben ik zonder al die dingen toch ook verliefd op mijn huis? Ech wel, zoals ze in Rotterdam zeggen!
  • Heb ik nog een tip voor jullie? Kijk ook eens met andere ogen naar je huis. Wees blij met wat je hebt en wie weet: komen die wensen dan vanzelf wel uit 🙂

 

Fotoalbum met spiraal? Ja, graag!

Fotoalbums maken, ik heb er een haat-liefdeverhouding mee. Ze zijn superleuk als ze eenmaal klaar zijn, maar voordat het zover is… Dus komen de meeste foto’s niet verder dan de geheugenstick. Gelukkig kreeg ik de kans er eentje te reviewen: een spiraal fotoalbum van HetFotoAlbum. Perfect voor alle foto’s van het tripje naar Disneyland Parijs dat we afgelopen december maakten. En zo leuk geprijsd dat ik er ook nog een klein albumpje bij liet maken voor jongste zoon: een mooi aandenken aan dat geweldige weekendje weg!

Spiraal fotoalbum

Ik moet eerlijk bekennen: van alle fotoalbums die ik ooit wel heb laten maken had er niet eentje een spiraal- ofwel ringband. Ook toen ik nog zelf foto’s inplakte deed ik dat het liefst in een mooi gebonden fotoalbum. Bij een spiraalband denk ik toch meer aan notitie- of schetsboekjes en dergelijke, of aan van die plakboeken die ik vroeger gebruikte om suikerzakjes in te plakken, de verjaardagskaarten die ik kreeg of de entreekaartjes, ijswikkeltjes, gedroogde bloemetjes en andere vakantiesouvenirs. Handig, want dankzij de ringband kon je er lekker veel in plakken zonder dat het hele boek gelijk helemaal uit elkaar viel, wat met een gewoon schriftje nog wel eens kon gebeuren.

XXL-formaat

Nu blijkt zo’n spiraal fotoboek ook voor je digitale foto’s superhandig te zijn. De belangrijkste reden: ze zijn niet zo duur zodat je ook van een dagje of weekendje weg best een boekje kunt laten samenstellen. Of zelfs een boek, want het XXL-formaat mag er zijn met z’n 50×34 centimeter. Het lijkt me prachtig om daar eens de mooiste landschapsfoto’s in te doen die ik onderweg tijdens onze rondreis in Amerika heb gemaakt. En ook andere natuur- en architectuurfoto’s komen vast geweldig tot hun recht in zo’n boekwerk!

Reeks foto’s

Zelf val ik altijd voor een mini-maatje. De kleinste maat bij HetFotoAlbum is 12×8 centimeter, handig om zo’n boekje overal met je mee te nemen om te laten zien. Toont toch leuker dan een reeks foto’s op je mobiel. En daarbij kun je er een mooi opbergmapje bij nemen voor 2 euro zodat je het boekje ondanks het kleine formaat echt niet zomaar zult kwijtraken. Handig: het grote boek was makkelijk om te zetten en vervolgens ook nog weer aan te passen in het kleine formaat. Zodat ik er voor zoonlief net weer even wat andere foto’s in kon doen dan in het grotere boek. En samen kostte het net zoveel als een gebonden boek, dus eigenlijk kreeg ik er op deze manier gratis een klein boekje bij!

Groot feest

Kortom: een aanrader om vaker bij HetFotoAlbum te bestellen. Niet alleen voor de fotoalbums, maar wie weet ook nog eens voor de kalenders en agenda’s met spiraal. En zonder spiraal maar wel superleuk: de fotovlaggen. Leuk voor als oudste zoon in het najaar 18 wordt en dan vast een groot feest gaat geven. Dan ga ik een slinger laten maken met van ieder jaar  van zijn leven een foto: van de allereerste foto met speen tot de allereerste met een glas pils. 😊

Voor- en nadelen spiraal fotoalbum

Voordelen:
– Lage prijs, dus ook de moeite waard voor zomaar een snelklaar fotoalbum van een dagje of weekendje weg;
– Zowel liggend, staand als vierkante albums verkrijgbaar, tot zelfs xxl-formaat;
– De foto’s mooi afgedrukt op dik (250 grams! zijdeglans of hoogglans papier, met fraaie afgeronde hoeken;
– Veel keuze uit lettertypes en pagina-opmaakmogelijkheden.

Nadelen:
– Het geheel is wat slapper dan bij een ingebonden boek;
– Er zijn alleen (semi-) doorzichtige tabbladen waar je uit kunt kiezen voor de omslag;
– Foto’s over twee pagina’s heen kan wel, maar is niet mooi door de spiraalband ertussen;
– Het programma heeft wat minder keuze als je houdt van veel versiering met plaatjes en tekstballonnen en dergelijke er omheen.

Brood op de plank: hoeveel verdien jij?

Ik ben alweer 30 jaar journalist. Vooral en nu ook weer freelance journalist, alhoewel ik de nodige banen in de kranten- en met name tijdschriftenwereld heb gehad.  Maar de freelance journalistiek was en is nu eenmaal iets makkelijker te combineren met het drukke leven thuis… Niets mis mee, zou je zeggen, behalve dan dat iedereen wil weten: Wat verdien je daar nou eigenlijk mee? Nou, niet veel, moet ik eerlijk bekennen. En daar baal ik van. Want er moet wel brood op de plank komen!

Nu is het inkomen niet een onderwerp dat net zo gemakkelijk wordt aangesneden als een halfje bruin. Het blijkt zelfs een van de laatste taboes van deze tijd te zijn, gezien ook de grote belangstelling voor het tv-programma Wat verdien je? Daarin kwam een freelance journaliste aan het woord die vertelde wat ze voor een artikel kreeg van vierhonderd woorden waar ze vijf uur aan had gewerkt: € 57,80. Geen kattepis, maar ook geen salaris waar je gelijk luxebroodjes van gaat kopen. Er werd furieus gereageerd door en op de (social) media waarna de betreffende journaliste in een column voor de Nederlandse Vereniging van Journalisten liet weten: Ik vertrek. Wat hier thuis tot de snedige opmerking leidde van oudste dochter (stage lopend in de televisiewereld): Als ze een bed and breakfast gaat beginnen kan ze zo in dat andere programma terecht… 😊

Alle respect voor de ongetwijfeld moeilijke afweging om tot dit besluit te komen. Maar toch: moet een lange journalistieke loopbaan zo eindigen? Is een mooi artikel echt geen knip voor de neus meer waard? Toevallig werd op dezelfde dag een prijs uitgereikt aan de Journalist van het Jaar. Dit jaar een duo: Follow the Money-journalisten Eric Smit en Kim van Keken. Zij onderzochten de handel en wandel van VVD-voorzitter Henry Keizer en bewezen dat hij zichzelf verrijkte bij de overname van een begrafenisonderneming. De serie artikelen die zij hierover schreven leidden tot het aftreden van Keizer.

Blijkbaar kan het dus wel: diepgravende journalistiek verrichten en er ook nog je brood mee verdienen. Maar dat geldt maar voor enkelen. Het gros moet voor een hongerloontje aan de slag bij al die kranten en tijdschriften die geen geld meer willen uittrekken voor een mooi artikel, laat staan een grote primeur. Die taak is nu aan sites als Follow the Money toebedeeld. Geef ons broodschrijvers niet alleen heden ons dagelijks brood, maar ook meer van dit soort opdrachtgevers. Zodat er weer echt mooie verhalen boven tafel kunnen komen, waarmee we  een goed belegde boterham kunnen verdienen. Het een hoeft het ander niet uit te sluiten toch?

Overigens is mijn tarief beslist niet aan de hoge kant. En kan er altijd worden onderhandeld over de prijs. Maar: aan een mooi artikel hangt wel een prijskaartje! En soms ook niet: aan dit artikel van 500 woorden heb ik twee uur gewerkt voor een uurprijs van nul-komma-nu-niks… En jij: wat verdien jij? Genoeg voor een lekker belegde boterham? Of mag het best een beetje meer zijn? Biecht maar op: hoe meer openheid, hoe beter!

Duurzame trui shoppen voor Warmetruiendag

Je zou het aan de temperatuur niet zeggen maar vandaag is het Warmetruiendag! Een dag speciaal bedoeld om net zoals het truienleger op de foto hierboven aandacht te vragen voor de klimaatverandering op Aarde. Hier iets aan doen kan al heel simpel door vandaag de verwarming een paar graden lager te zetten en een warme trui te dragen. Maar meer dagen mag ook! Er zijn namelijk genoeg mooie truien om uit te kiezen. Zelfs als je zo kieskeurig bent als ik…

Mijn voorkeur gaat altijd uit naar duurzame truien. Dan ben ik bij Brightloops aan het goede adres. Zij verkopen kleding gemaakt van afval uit de textielindustrie. Hierdoor is ieder kledingstuk weer net iets anders van kleur. Door de mooie ontwerpen heb je echt niet het idee dat je een ‘tweedehands’ item draagt!

Dat geldt ook voor de truien van gerecycled denim die het Portugese merk Résiste et Rêve verkoopt. Check bijvoorbeeld de lichtblauwe trui Estrella, is het geen beauty? Grappig met dat gerstekorreltje erin, en een mooie kleur ook. Of ga je liever voor een grafisch zwart-wit gestreept exemplaar? Ook heel mooi, bijna niet te geloven dat de garens afkomstig zijn van oude spijkerbroeken.

Ook de visserstruien van Blue Loop Originals  zijn van gerecycled denim gemaakt. De collectie kwam tot stand in samenwerking met Stella Ruhe die jarenlang bezig is geweest om de patronen van meer dan 60 truien uit allerlei vissersdorpen in kaart te brengen. Ieder dorp had namelijk zijn eigen patroon dat van generatie op generatie werd doorgegeven.

Heb je liever een met de hand gebreide warme trui? Dan ben jij bijvoorbeeld bij Intiknitwear aan het goede adres. Dit merk verkoopt gebreide truien die door vrouwen in Ecuador zijn gemaakt. Daar graasden teven de mooie alpaca schapen waarvan de garens afkomstig zijn.

Van de Faroer Eilanden IJsland komen de truien van Gudrun & Gudrun. De wol waarvan de truien worden gebreid is een restproduct, dat wil zeggen dat de schapen niet voor de wolproductie werden gefokt en vrij mogen grazen op de uitgestrekte weilanden van de eilandengroep ten zuiden van IJsland. Dichter bij huis breit Breizuss zich een slag in de rondte om aan bestellingen te kunnen voldoen. Klaar terwijl u wacht, lukt niet helemaal. 😉 Maar met wat geduld heb je een prachtige trui in huis die nog veel warmetruiendagen mee kan.

Ook van Nederlandse bodem is het project The Girl and The Machine van Rosanne van der Meer waarmee op maat gemaakte truien worden gemaakt. Ik spotte dit project al voor Simply breien op de Dutch Design Beurs van 2016. Met behulp van 3D-knitting wordt een trui  in één keer, naadloos, gebreid zonder afval te produceren. Nooit meer een miskoop dus, maar een pasklaar ontwerp van duurzame merinos- garens waarmee je gegarandeerd kunt gaan pronken. Die bestel ik alvast voor volgend jaar!

Dit jaar shop ik nog even snel bij de Groene Knoop, een trendy duurzame webwinkel waar vandaag de warme truien in de aanbieding zijn. De vesten op de foto’s van Armedangels en Alchemist zie ik mezelf nog wel tot en met Pasen dragen.

Een zelfgebreide  gebreide trui zit ook heerlijk warm. Het duurt even om te breien maar als je trui klaar is, heb je er jarenlang plezier van. En wil je nooit meer  iets anders dragen, toch? Deze trui was ooit mijn favoriet. Wat is jouw lievelingstrui? Deel het op instagram met de tag #warmetruiendag2018. Wie weet zie ik je daar?

Al 25 jaar fan van Internationaal Filmfestival Rotterdam (IFFR)

Deze dagen draait het in Rotterdam om film, film en nog eens film. Films van over de hele wereld, dus als je wilt kun je van continent naar continent hupsen. Heel leuk om zo eens een wereldreis te maken! Of kies een keer alleen maar films van een exotisch filmland als China of Brazilië of zo. Hoe dan ook is het altijd een feest om rond deze tijd in Rotterdam te zijn en wat films mee te pikken. Voor mij zelfs extra feest, want ik kom er al 25 jaar! Ben jij ook al geweest of ga je nog? En met wie?

Op 1 februari 1993 kwam ik voor het eerst op het Internationale Filmfestival Rotterdam. Ik had een date met de man die twee weken later, op Valentijnsdag, mijn vriend zou worden. Precies een jaar later, weer op Valentijnsdag, trouwden we. Ik was toen al weg uit mijn toenmalige woonplaats Rotterdam, maar met name het filmfestival bleef trekken. Ieder jaar gingen we er wel een dag of een weekend naar toe. Lukte dat eens een keer niet, dan gingen we ’s avonds naar een losse film of keken we thuis een film van een van de vele verzamelboxen. Ik ben ook wel eens alleen geweest of, zoals vorig jaar, met oudste dochter. Als ik maar even de sfeer had geproefd, daar ging het me om.

Uit al die 25 jaar zijn ons de nodige films bijgebleven: een eindeloze (en soms slaapverwekkende) film over de zoutmannen van Tibet, ook een gigantisch lange (bijna 5 uur durende!) vertoning van The Kingdom van Lars von Trier, Muriel’s Wedding (Mamma Mia avant la lettre), heel veel tragische liefdesverhalen zoals die Spaanse die we twee jaar terug nog zagen en de politieke documentaire over de val van Ceaușescu die we op ons eerste festival zagen en die letterlijk uit Roemenië was meegesmokkeld om op het Filmfestival vertoond te kunnen worden.

Dan waren de films die we afgelopen zondag zagen toch wat minder heftig, maar daarom niet minder mooi! Dat begon al bij de eerste film, een western over de overheersing van de Aboriginals in Australië door blanke kolonisten. Prachtig verfilmd met een treurige uitkomst. De tweede film La Holandesa, over een Nederlandse vrouw die ongewild kinderloos blijft, speelde zich af in Chili. Tikje vervreemdend maar toch ontroerend om te zien hoe ze daar een klein jongetje ‘adopteert’.

Omdat we van de Kop van Zuid weer naar de binnenstad moesten lopen, waren we bijna te laat voor de derde film: Lorello e Brunello. Daardoor moesten we wel op de eerste rij plaatsnemen, in stoelen die een soort ligstoelen bleken te zijn om het enorme beeld compleet op het netvlies te kunnen krijgen. Gevaarlijk als het dan een soort slowmovie annex documentaire blijkt te zijn over twee broers, Italiaanse schapenboeren, die geld willen gaan verdienen met het een wijnmakerij en vier seizoenen lang met een enkele camera worden gevolgd.

Na het eten van een bord vol roti met een blikje rode Fernandez erbij, een combinatie die we 25 jaar geleden al magisch vonden, was het tijd voor de vierde film: Anna’s War. Een heel poëtisch verfilmd verhaal van een meisje dat de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog weet te overleven door een eigen wereld te creëren in haar verstopplek: een grote ongebruikte schoorsteen in een voormalig schoolgebouw. Geweldig mooie film vond ik, maar manlief vond deze wat ‘apart’, ik waarschuw maar vast!

Na zo’n film zou de laatste film kunnen tegenvallen, maar dat bleek beslist niet zo te zijn. Ook in What Will People Say speelt een krachtig meisje de hoofdrol. Een Noors tienermeisje dit keer, dat naar Pakistan wordt verbannen door haar ouders omdat ze  zich in hun ogen te modern gedraagt. Hiervoor wilde ik eigenlijk meer dan het hoogste cijfer 5 geven op de bekende scheurlijst die je voor iedere film krijgt, maar dat mocht helaas niet. Indrukwekkend dus, en deze film staat dan ook nu alvast in de rij films die ik me vast over 25 jaar nog weet te herinneren!